Cytat:ZosiaII napisał/a:

Cytat:Otóż w okresie reformacji w KK zakazano druku Biblii z uwagi na szerzące się fałszywki.

To oczywista nieprawda. Biblia Wujka była drukowana w Polsce, we Francji też były katolickie przekłady [tyle że z Wulgaty, a nie z oryginału], nawet prześladowani katolicy z Anglii wydali emigracyjnie przekład zwany Douai-Reims.
Równocześnie Kościół nigdy nie zabronił czytać oryginałów greckich i hebrajskich, jedynie wymagał zezwolenia na czytanie ST w przekładach.

Cytat:odnalazłam te informacje, poniżej linki do nich. Podaję źródła o najprzeróżniejszym "zabarwieniu" celowo, aby można było sobie porównać.
Wikipedia: http://pl.wikipedia.org/wiki/Indeks_ksi%C4%85g_zakazanych
http://www.rumburak.friko.pl/ARTYKULY/religia/obluda/indeks.php
"Słowo Boże na stos": http://www.wrozka.com.pl/10_97/54.htm
artukuł o. Salija: http://www.mateusz.pl/ksiazki/js-pn/js-pn_53.htm

Cytat:Otóż w ciągu pierwszych szesnastu wieków historii Kościoła nie notujemy ani jednego wypadku ograniczania wiernym dostępu do Pisma Świętego. Jedynym dokumentem, o którym w związku z Pańskim pytaniem można by wspomnieć, jest list papieża Innocentego III z 12 lipca 1199 do mieszczan w Metz, zakazujący potajemnych spotkań biblijnych, które odbywały się w atmosferze zdecydowanie antykatolickiej. "Chociaż bowiem -- pisze Innocenty III -- pragnienie rozumienia Pisma Świętego oraz nawoływanie do jego studiowania nie zasługuje na naganę, ale raczej na pochwałę, w tym jednak wypadku słusznym jest skarcić tych ludzi, którzy zwołują takie tajne spotkania, uzurpują sobie urząd kaznodziejski, wyśmiewają nieuctwo księży oraz gardzą wspólnotą z tymi, co do nich nie przystali. Bóg przecież tak bardzo nienawidzi czynów ciemności, że rozkazał: Co wam mówię w ciemności, opowiadajcie w świetle". Pierwszym dokumentem kościelnym, w którym rzeczywiście ograniczono dostęp do Pisma Świętego, była konstytucja Piusa IV Dominici gregis rustodiae z 24 marca 1564. Zakazano w niej korzystać z niekatolickich wydań Pisma Świętego, zaś na korzystanie z katolickich przekładów na języki nowożytne wierni winni uzyskać zgodę proboszcza lub spowiednika. "Doświadczenie bowiem wykazało -- tłumaczy Pius IV -- że jeśli Biblia jest dostępna w języku ludowym wszystkim bez różnicy, powstaje stąd wskutek ludzkiej lekkomyślności więcej szkody niż pożytku". Dopiero Benedykt XIV, w konstytucji Sollicita ac provida z 9 lipca 1753, zniósł jakiekolwiek ograniczenia w korzystaniu z katolickich wydań Pisma Świętego. Dodajmy -- co jest bardzo ważne ze względu na powszechną niegdyś znajomość łaciny w warstwach oświeconych -- że nigdy nie ograniczano korzystania z Biblii w językach oryginalnych ani w przekładzie łacińskim. A swoją drogą jest rzeczą ciekawą, na ile wspomniane wyżej ograniczenie -- według litery prawa obowiązujące prawie dwa stulecia -- w praktyce było respektowane. Trzymam w ręku Nowy Testament w przekładzie ks. Wujka, wydany w roku 1593 (rzecz stosunkowo łatwo dostępna, gdyż w roku 1966 książkę tę reprintowano w dość wysokim nakładzie) i nie widzę we wstępie żadnego pouczenia o konieczności uzyskania zgody władzy duchownej na korzystanie z tej książki.

Wojtek37 napisał(a):To niejako - tak dla przekory zapytam, czy katolik powinien czytać np. BIBLIĘ Świadków Jehowy, nie zwaną nawet STczy NT. Toć tam aż roi się od przekłamań i tendencyjnych tłumaczeń pod swoje tzw. prawdy, które nader częśto zmieniają się u ŚJ.

Cytat:Wojtek37 napisał/a:
Zusiu - muszę się zgodzić z bratem Leszkiem, to co cytujesz jest nie bardzo na miejscu, poczytaj sobie czemu czasopismo "Wróżka " służy, a wszystko stanie się jasne.

Sam zaś artykuł jest tendencyjny, jeśli tego nie zauważyłaś.

Wojtku, a raczyłeś się zapoznać z treścią mojego postu poprzedzające te linki? Napisane jest jak wół: "Celowo podaję źródła o różnym "zabarwieniu", aby można było sobie porównać teksty". Obok "Wróżki" jest artykuł o. Salija, artykuł z portalu historycznego i z Wikipedii.
O ile mi wiadomo, na tym forum są reprezentowane także inne wyznania i ateiści. Co wiarygodne jest dla nas, nie musi być dla nich. Każdy może sobie wybrać to, co mu odpowiada. Nie zamieściłabym tych linków, gdyby nie wypłynęła sprawa indeksu ksiąg zakazanych, na którym znalazła się Biblia przez jakiś czas, a który to poddał w wątpliwość jswiec.
Cytat:
Toć piszący je ludzie, to zdeklarowani przeciwnicy Kościoła Powszechnego, nie tylko Rzymskiego.
Na jakiej podstawie tak twierdzisz Wojtku?
Chyba Joanna Szczepkowska, która pisze w tym piśmie i Tadeusz Nowicki - aktor Teatru w Krakowie - zdeklarowanymi przeciwnikami Kościoła nie są i nigdy nie byli. Są tam szalenie interesujące tematy przekrojowe z Biblii - sprawdzałam z Biblią i komentarzem do tych tekstów zamieszczonym w Biblii - zero przekłamań. Są historie imion - sprawdzałam z "Żywotami świętych" - teksty niemal identyczne.
W tej sytuacji, nie rozumiem tego poruszenia. To raczej wy bazujecie na mylnych lub mocno przesadzonych informacjach. Co do Gracza, który pisze cykl artykułów "Tajemnice Watykanu", to nie zauważyłam w jego artykułach jakiegoś jadu, zacietrzewienia, jak np. na "Racjonaliście", którą to stronę odrzuciłam, uważając ją za zbyt skrajną i wrogo nastawioną. Gracz jest wręcz wielbicielem pontyfikatu JPII i nawet jeśli pisze nieprzychylnie o bardzo wielu papieżach, to jednak często w kontekście do JPII - jako wzoru papieża, godnego naśladowania.
To, co uznać za prawdę, jest do Twojej oceny. Ja w żaden sposób niczego nie sugeruję.

Cytat:Zosiu jak myślisz jakie owoce wydaje czasopismo "Wróżka" i czemu ono ma służyć?.
Mt 7:17-20 BT
"Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach."

Cytat:Co do zakazu czytania Pisma Św. to staje się to powoli nudne w necie. Znane są i przez wrogów Kościoła wykorzystane dokumenty Urzędu Nauczycielskiego, zabraniające czytania Pisma świętego: jak to, Kościół zabronił czytać Słowo Boże? Przywódcy Kościoła katolickiego nie tylko ograniczają działania Bożego w swoim Słowie, ale także nie pozwalają wiernym czytać Pisma św., aby tym lepiej go dla własnych celów przekręcać.

Jednak krótki rzut oka na historię ukazuje ww. zakazy w ich właściwym sensie i kontekście: w r. 1199 biskup z Metzu zwrócił się do papieża Innocentego III w sprawie potajemnych zebrań wiernych dla czytania Pisma świętego. Interwencja biskupa do Stolicy Apostolskiej była spowodowana tym, że wśród czytających, którzy nie rozumieli dobrze słów Bożych i niezgodnie z nauką Kościoła je tłumaczyli, zaczęły szerzyć się błędne poglądy, godzące wprost w nauczanie i praktykę kościelną. W odpowiedzi Stolica Apostolska nakładała na biskupów obowiązek, aby powstrzymali swawolę wiernych co do tłumaczenia Ksiąg świętych
W tym czasie mnożyły się na Zachodzie Europy różne sekty, uprawiające niezgodny z prawdą wykład Pisma św. Powstają waldensi, albigensi, a najbardziej posunął swoją śmiałość pod tym względem Wyclif, który przetłumaczył Księgi św. na język angielski i starał się przekonywać wiernych, że z wyraźnej woli Chrystusa Pana obowiązani są czytać Pismo św. w języku narodowym. Przekład Wyclifa, jako zawierający liczne błędy, został potępiony przez synod w Oksfordzie (1408) a równocześnie ten sam synod wydał rozporządzenie, aby tylko przekłady zatwierdzone przez władzę duchowną dawane były wiernym do czytania.

W uroczysty sposób Magisterium ustosunkowuje się dopiero do protestantyzmu, który głosił, że czytanie Pisma św. nie tylko jest godziwe dla wszystkich, lecz i konieczne, i że Kościół nie ma żadnego prawa ograniczać czytania. Równocześnie powstały przekłady błędne, wyrządzające duże szkody wiernym. Na III sesji Sobór Trydencki wydał dekret o zasadach właściwej interpretacji Pisma świętego: „Dla powściągnięcia zuchwałych umysłów [Sobór] oświadcza, by nikt, kto polega na własnej roztropności w rzeczach dotyczących wiary i moralności, a wchodzących w skład nauki chrześcijańskiej, i kto nagina Pismo św. do swoich poglądów – nie ośmielił się dawać objaśnień Pisma św. wbrew sensowi, który utrzymywała i utrzymuje święta Matka Kościół. Rzeczą bowiem Kościoła jest sądzić o prawdziwym sensie i tłumaczeniu Pisma św. Niech nikt także nie komentuje Pisma świętego wbrew powszechnej zgodzie Ojców, chociażby jego komentarze nie miały ujrzeć światła dziennego. Tych, którzy by się temu opierali, niech ordynariusze wytkną i ukarzą karami przewidzianymi przez prawo”.

W Trydenckim Wyznaniu Wiary zawarte są te słowa: „Przyjmuję Pismo św. według tego znaczenia, w jakim je pojmowała i pojmuje święta Matka Kościół, do którego należy wydanie sądu o prawdziwym znaczeniu i wyjaśnianiu Pisma św. Nigdy nie będę go pojmował i wyjaśniał inaczej, jak zgodnie z jednomyślnym przekonaniem Ojców”

Janseniści odnowili błędy protestanckie, stąd też Klemens XI w bulli Unigenitus (1713) potępił niektóre ich zasady. Do tych samych błędów odnosił się także Pius VI, potępiając w swej bulli Auctorem fidei jansenistyczny synod w Pistoi (1794).

Po raz kolejny Kościół zabrał głos w sprawie czytania i tłumaczenia Ksiąg świętych, gdy z jednej strony na początku XIX wieku rozmaite protestanckie stowarzyszenia biblijne zaczęły tłumaczyć Pismo św. na języki współczesne i rozszerzać pomiędzy chrześcijanami, z drugiej strony zasady racjonalizmu rozpowszechniały się wśród liberalnych katolików.

Przeciw herezjom modernistów, szczególnie Alfreda Loisy‘ego, papież Leon XIII napisał w 1893 r. pierwszą swą encyklikę, Providentissimus Deus, poświęconą całkowicie problemom związanym z nowoczesną nauką biblijną. Św. Pius X w Dekrecie Lamentabili (1907) uroczyście potępił następujące twierdzenie: „Jakkolwiek nie należy pogardzać interpretacją Ksiąg świętych, jaką daje Kościół, to jednak podlega ona dokładniejszym osądom i poprawkom egzegetów”. W 1920 r. Benedykt XV wydał encyklikę Spiritus Paraclitus z okazji 1500–lecia śmierci św. Hieronima. Zachęcał w niej duchowieństwo i wiernych do czytania Pisma świętego, jednak pod warunkiem „najpilniejszego przestrzegania zasad” wyżej wymienionych. W 50–lecie encykliki Providentissimus Deus Pius XII wydał nową encyklikę, Divino afflante Spiritu – O właściwym rozwoju nauk biblijnych, w której napomina komentatorów, aby przede wszystkim wykazywali „jaka jest teologiczna nauka poszczególnych ksiąg i tekstów odnośnie do spraw wiary i moralności. Dzięki temu ich komentarz do Pisma św. okaże się pożyteczny (...) wszystkim wiernym, ucząc ich wieść życie święte, odpowiadające godności chrześcijanina”

(Więcej:
http://mateusz.pl/ksiazki/js-pn/js-pn_52.htm)

Lola napisał(a):odnośnie "Wróżki" - to nie wiem, dla Ciebie Zosiu najwyraźniej nie, ale dla mnie to "trochę" dziwne takie wymieszanie tematyki, jakie ma miejsce w tym czasopiśmie, bo można odnieść wrażenie że skoro są tam tematy dotyczące religii, a równocześnie wróżb z kart itp. to wszystko jest okej, można wierzyć Bogu a jednocześnie wróżyć sobie, wierzyć w różne dziwne sprawy... :roll:

Cytat:"Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą."
I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.

ZosiaII napisał(a):No nie Lolu. Jeżeli ktoś wierzy w Boga i zaufał Mu, to za wróżby się nie weźmie. I nie potrzebny mu jest do tego żaden nakaz czy zakaz na piśmie czy z ambony. Taki człowiek ma jeden nakaz - iść za Chrystusem i dlatego oddziela starannie ziarno od plewy. Wyłuskuje więc z pisma, czasopisma, książek to, co jest potrzebne dla jego rozwoju duchowego, ubogacania się w dążeniu za Chrystusem, a złe - sam odrzuca.