Offca napisał(a):Tym bardziej, że nikt się tam nie odzywa, nie modli, tylko patrzy co się dzieje do okoła albo gada z sąsiadem

DARTH_HELMUTH napisał(a):Przdsionek to jeszcze pół biedy - ja nie raz widziałem jak ludzie (głównie) młodzi (i to w sporej ilości) stoją PRZY BRAMIE prowadzącej na teren kościoła. pomijając już religijny aspekt tego - zawsze się zastanawiałem jak oni stamtąd słyszą cokolwiek...
Z drugiej strony - moim zdaniem - jak ma się przychodzić "do kościołą" po to aby stać gdzieś daleko poza kościołem - lepiej nie iśc w ogóle. Uczciwiej.

msg napisał(a):imho z jednej strony masz rację, ale z drugiej, to jednak zawsze jest szansza/nadzieja, ze moze takiego/taka natchnie i jednak wejdzie do srodka...

Offca napisał(a):Dla mnie to jest zwykła naiwność takie myślenie. Podobnie jak z tą kaplicą w centrum handlowym, "bo może kogoś natchnie i wejdzie..." Wejdzie i co?! Popatrzy i wyjdzie! Komuś, kto ma od lat serce zatwardziałe, jedno wejście do kościoła nie pomoże.

Cytat:Dla mnie to jest zwykła naiwność takie myślenie. Podobnie jak z tą kaplicą w centrum handlowym, "bo może kogoś natchnie i wejdzie..." Wejdzie i co?! Popatrzy i wyjdzie! Komuś, kto ma od lat serce zatwardziałe, jedno wejście do kościoła nie pomoże.

A co mu w takim razie pomoże?
Od czegoś trzeba w końcu zacząć i nie rozumiem, czemu nie miałoby to być wejście do kościoła.

Czemu ludzie stoją w parku przed kościołem jest dla mnie jasne. Skoro nie interesuje ich, co się tak naprawdę dzieje, to pooddychają sobie chociaż świeżym powietrzem, pogapią się na chmurki [względnie poopalają] lub pogadają ze znajomymi. Ale mimo wszystko mogą usłyszeć coś, co do nich dotrze. Jeśli ich tam nie będzie, tego akurat nie usłyszą na pewno. Więcej - rzeczywiście mogą wejść do środka, a wtedy chociażby mogą do nich powrócić jakieś wspomnienia czy najść ich całkiem nowe dla nich myśli.

Też nie lubię, jak mi jeden z drugim gada za uchem, strzela palcami czy żuje gumę. Więc siadam z przodu. W ten sposób nie tracąc poczucia przebywania we wspólnocie, skupić się mogę na tym, co się dzieje na ołtarzu, a nie wokół mnie.

Między innymi z tego też powodu cenię sobie msze w tygodniu - tam są ci, którzy wiedzą, po co przyszli. Ale mimo wszystko nie powiedziałabym nigdy nikomu, że skoro nie wie, po co idzie, to niech nie idzie.

A Duch wieje kędy chce; kto jak kto, ale Wy powinniście o tym wiedzieć

angua napisał(a):Też nie lubię, jak mi jeden z drugim gada za uchem, strzela palcami czy żuje gumę. Więc siadam z przodu. W ten sposób nie tracąc poczucia przebywania we wspólnocie, skupić się mogę na tym, co się dzieje na ołtarzu, a nie wokół mnie.

Między innymi z tego też powodu cenię sobie msze w tygodniu - tam są ci, którzy wiedzą, po co przyszli. Ale mimo wszystko nie powiedziałabym nigdy nikomu, że skoro nie wie, po co idzie, to niech nie idzie.