Ks.Marek napisał(a):A co was różni? Co stanowi (jakie cech) o odrębności.

Ks.Marek napisał(a):a powiedz mi jeszcze, co u ciebie z metafizyką?

Ks.Marek napisał(a):Jako fizyk, przyznasz, że prawa fizyki same z siebie nie mogły się ustanowić.

Ks.Marek napisał(a):Nie ma przecież skutku, bez przyczyny, prawda?

Cytat:Gatunek (łac. - species) zbiór, populacja złożona z osobników mających podobne cechy, które są przekazywane płodnemu potomstwu. Innymi słowy gatunek to jednostka biologiczna dysponująca wspólną pulą genową. Jest to także kategoria systematyczna wyższa niż podgatunek, a niższa niż rodzaj.

Cytat:Genotyp - to określenie na skład genetyczny danego organizmu.
Genotyp, wraz z czynnikami środowiskowymi, wpływa na fenotyp osobnika.
Genotyp osobnika można zapisać za pomocą dwóch liter, które oznaczają dwa allele jednego genu, zlokalizowane na chromosomach homologicznych (uwaga:osobniki monoploidalne posiadają jeden zestaw chromosomów i przez to jeden allel danego genu). W tej notacji duża litera oznacza allel dominujący a mała recesywny. Allel recesywny, nie ujawnia się w obecności allelu dominującego, więc fenotyp osobnika, wyznacza dominująca forma genu. Gdy litery zapisu mają taką samą wielkość, żaden z alleli nie dominuje.

Cytat:Fenotyp - zespół charakterystycznych cech organizmu. Na wykształcenie się danego fenotypu ma wpływ czynnik dziedziczny (genotyp osobnika) i/lub warunki środowiska.
Cechami fenotypowymi są np. kolor włosów, grupa krwi, wzrost.

Cytat:* Słaba zasada antropiczna – obserwowane wartości wielkości fizycznych i kosmologicznych nie są jednakowo prawdopodobne, ale są ograniczone, ponieważ muszą uwzględniać fakt egzystencji i rozwoju życia opartego na chemii węgla oraz wystarczająco długi wiek Wszechświata.
* Silna zasada antropiczna – Wszechświat musi mieć takie własności, aby wewnątrz niego, w pewnych okresach jego historii, mogło rozwijać się życie.

Ks.Marek napisał(a):Odwołam się do konkretnego: Odrębność
Byty wszystkie:
są
mają treść
są w sobie nie podzielone, a więc stanowią jedność
każdy z bytów jest też odrębny od innego.
Przykład
Kamień
kamieniowatość (bryła, w zależności od rodzaju kamienia: bardziej/mniej spójna)
Jest jeden, konkretny kamień (ten, o którym w tym momencie myślę: zielony, okrągły, połyskliwy)
Kamień o którym myślę, leży koło innego, w kształcie serca
>>Kamień zawsze będzie kamieniem, jak go zmielę, to zmieni swa treść i będzie czymś innym - piaskiem na przykład, czy pyłem.

Ks.Marek napisał(a):1. Jezus potraktował nierządnice personalnie i odrębnie, sam będąc personą odrębną. Zwrócił się do niej konkretnie, nie mówił w powietrze, czy w glebę. Mówił do konkretnej osoby. Mowił do konkretnych osób: niech ten, bez winy rzuci kamień.
2. Jezus z kamienia zrobił kamień, czy lepiej: uświadomił kamieniowi, że jest kamieniem. Pokazał mu, że nie jest piaskiem. Uświadomił mu jego odrębnośc.

heysel napisał(a):Bóg jest osobą i jako taki zniża się do swoich stworzeń, stając się im podobnym.

heysel napisał(a):Zwraca się do nich i traktuje je tak jak sam siebie, jako osoby

heysel napisał(a):Inaczej w zasadzie zwracał by się sam do siebie, a nie widać, żeby coś takiego robił. Uświadamia człowiekowi, że ten jest człowiekiem, a nie kawałkiem bezosobowej materii.

heysel napisał(a):Dobrze rozumiem co chciałeś powiedzieć ?

Ks.Marek napisał(a):

heysel napisał(a):Dobrze rozumiem co chciałeś powiedzieć ?

W rzeczy samej

heysel napisał(a):Zatem pałeczka należy do Ciebie. Rozumiem już "odrębność", co dalej z transcendentaliów ?

heysel napisał(a):Ja twierdzę, że osobą mogę się w pełni dopiero stać.

heysel napisał(a):W pełni osobą stanę się, jeśli osiągnę czystość swej woli.

Ks.Marek napisał(a):To może zaczniemy od tego, od czego powinniśmy: Esse - czyli byt.

Ks.Marek napisał(a):To prawda, jesteśmy w procesie stawania się osobą.

Ks.Marek napisał(a):Może spróbuj szerzej napisać, co rozumiesz przez ten stan.

Cytat: Młodzi rodzice spierają się o to, czy ochrzcić dziecko.
Dla dobra dziecka
Oboje z mężem jesteśmy osobami niewierzącymi. Ja wprawdzie odebrałam tradycyjne wychowanie katolickie, byłam ochrzczona i tak jak większość dzieci z mojej klasy chodziłam na lekcje religii, ale moja dziecinna wiara jakoś nie przetrwała okresu dojrzewania. Moi teściowie są zaś zdeklarowanymi ateistami, nie posyłali swoich dzieci na religię, a nawet ich nie ochrzcili, co w naszym kraju należy do rzadkości.
A teraz my stanęliśmy przed dylematem - ochrzcić naszą córeczkę czy nie. Ola ma już prawie dwa lata, a my wciąż toczymy dysputy na ten temat i nie możemy się dogadać. Ja uważam, że powinniśmy to zrobić. Po pierwsze, chrzest ma nie tylko wymiar religijny, ale i społeczny. Nie chcę odchodzić od rodzinnej tradycji (moi rodzice wprawdzie nie wtrącają się w nasze sprawy i nic nie mówią, ale wiem, że gdybyśmy w końcu ochrzcili Olę, przyjęliby to z ulgą i radością).
Po drugie, chciałabym oszczędzić córeczce niepotrzebnych przykrości. W naszym katolickim kraju dzieci, które nie chodzą do kościoła ani na lekcje religii, są wciąż traktowane jak odmieńcy, o czym mój mąż świetnie wie, bo doświadczył tego na własnej skórze.
Po trzecie, chciałabym, żeby Ola miała w kwestii wiary prawdziwie wolną rękę - jeżeli jej nie ochrzcimy, będzie jej trudniej włączyć się do Kościoła, gdyby poczuła taką potrzebę.
Niestety, te argumenty zupełnie nie trafiają do mojego męża, który kategorycznie sprzeciwia się ochrzczeniu Oli, tak jakby chodziło o wyrzeczenie się samego siebie. Bardzo boli mnie to, że przedkłada własne uczucia nad dobro naszego dziecka.
Marta
W zgodzie ze sobą
Nigdy nie przypuszczałem, że mogą nas z żoną poróżnić kwestie religijne. Tym bardziej że oboje uważamy się za niewierzących, ślub mamy tylko cywilny, światopogląd laicki. A teraz moja żona naciska, żebyśmy ochrzcili dziecko. Jestem temu przeciwny z paru powodów.
Przede wszystkim dlatego, że byłoby to nieuczciwe wobec... właściwie wobec wszystkich i wszystkiego. Wobec nas samych - rodzice powinni przecież wychowywać dziecko w zgodzie z własnymi przekonaniami, a nie wbrew nim - wobec mojej rodziny, w której od pokoleń nikt nie był związany z żadną wiarą, wobec członków Kościoła, dla których chrzest ma głęboką treść religijną i dlatego nie należy traktować go czysto zwyczajowo.
Marta boi się, że Olę będą kiedyś wytykać palcami tak samo jak mnie, gdy byłem dzieckiem. Tak, to prawda, że dzieci nieraz dokuczały mi dlatego, że nie chodziłem na religię i tak dalej, ale wytrwałem i uważam, że mnie to zahartowało.
Marta twierdzi, że powinniśmy to zrobić dla dobra dziecka. Tylko że ja to dobro pojmuję inaczej - nie chcę uczyć naszego dziecka konformizmu. Chciałbym nauczyć je odwagi posiadania własnych poglądów, choć to nie zawsze jest wygodne. Czuję się rozgoryczony, że najbliższy człowiek nie rozumie, co jest dla mnie naprawdę ważne.
Wiktor

heysel napisał(a):Oboje z mężem jesteśmy osobami niewierzącymi.

heysel napisał(a):. I poza tym czyżby to był cały personalizm to co do tej pory opisałeś, a ja zakumałem

heysel napisał(a):"wieczność piekła i wszechogarniająca miłość".

Ks.Marek napisał(a):Gdzieś już był wątek o apokatastazie