Cytat:Jan Paweł II pozostawił nam wielkie dziedzictwo i konkretne zadania, jakich realizacja jest jeszcze przed nami. Wzywał wiernych, duchownych i świeckich do odpowiedzialności za nową ewangelizację i dzieło misyjne Kościoła. „Musimy na nowo rozpalić w sobie pierwotną gorliwość i pozwolić, by udzielił się nam zapał apostolskiego przepowiadania, które wzięło początek z Pięćdziesiątnicy (...). Kto prawdziwie poznał Chrystusa, nie może zatrzymywać Go dla siebie, lecz winien Go głosić.” (Jan Paweł II, Novo Millenio Ineunte, p.40)

Wyrazem podjęcia tego naglącego wezwania, jest dynamiczny rozwój nowych ruchów i wspólnot Kościoła katolickiego, które odczytując znaki czasu, odpowiadają na aktualne potrzeby i problemy świata u progu XXI wieku.

Jedną z takich wspólnot, powstającą i rozwijającą się w Polsce w ostatnich miesiącach życia Jana Pawła II, jest wspólnota „Niniwa”, której członkowie pragną podjąć dzieło Nowej Ewangelizacji, rozumianej jako „głoszenie Ewangelii zawsze nowej i zawsze niosącej nowość; ewangelizacji, która musi być prowadzona z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu”. (Jan Paweł II, Veritatis Splendor, p. 106)

Cytat:Cele i duchowość wspólnot Niniwy sprecyzowane zostały w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach przez O. Tomasza Maniurę, Oblata Maryi Niepokalanej i kilka osób świeckich, odczytujących w swym życiu Boże wezwanie do modlitwy, służby, ewangelizacji i budowania wspólnoty. Dzieło to powstaje i rozwija się jako owoc modlitwy, odczytania znaków czasu i zbieżne jest ze wskazówkami ostatniej kapituły generalnej Misjonarzy Oblatów (trwającej w Rzymie w dniach od 30.08 do 28.09.2004 roku), na której powrócono do myśli ich założyciela – św. Eugeniusza de Mazenod, który pragnął, by posługa wobec młodzieży była istotnym rysem zaangażowania i posłannictwa oblatów. (...)

(...) Animatorzy wspólnot Niniwy pragną wyjść na poszukiwanie młodych, którzy szukają szczęścia w tym, co w rzeczywistości szczęście odbiera, którzy nie doświadczają miłości Boga i noszą w sobie fałszywy Jego obraz, jak i tych, którzy mówią: „Bóg tak, Kościół nie”.
„Niniwa” jest dziełem, w które włącza się nie tylko młodzież, choć to z myślą o niej powstały pierwsze wspólnoty. W duchowości dzieła inspirowanego charyzmatem oblackim oraz posłannictwem Jana Pawła II, związanym z ewangelizacją, uczestniczą także dorośli, którzy mają możliwość podjęcia zaangażowania modlitewnego, ewangelizacyjnego, misyjnego.
Celem istnienia wspólnoty „Niniwa”, do którego należą wspólnoty istniejące w kilku parafiach w różnych częściach Polski, jest ożywienie życia religijnego i nowa ewangelizacja, która powinna być realizowana w środowisku życia uczestników wspólnot.
Cele ruchu Niniwy, obejmującego młodzież i dorosłych świeckich ewangelizatorów, podzielić możemy na wewnętrzne i zewnętrzne. Do celów określonych jako wewnętrzne należą: osiągniecie dojrzałości ludzkiej i chrześcijańskiej członków, wypracowanie otwartości na drugiego człowieka, pogłębienie świadomości liturgicznej oraz poznanie i życie tradycją chrześcijańską. Cele zewnętrzne to: ewangelizacja w swym środowisku życia według przyjętej metody, zaangażowanie w parafii poprzez przygotowanie młodzieży do sakramentu bierzmowania, a także czynne zaangażowanie w czasie Eucharystii niedzielnej. Kolejne cele zewnętrzne to służba względem poszukujących Boga i tych, których sytuacja woła o nadzieję, oraz posługa na terenach misyjnych i wymagających re – ewangelizacji.
Wspólnoty młodzieżowe „Niniwy” gromadzą się raz w tygodniu na spotkaniach formacyjnych i modlitewnych w parafii, a kilka razy w roku spotykają się na dniach skupienia, jednoczących uczestników wspólnot z różnych miast. Formacja zmierzająca do dojrzałości ludzkiej i chrześcijańskiej, prowadzona we wspólnotach „Niniwy”, spotykających się w parafiach prowadzonych przez Misjonarzy Oblatów Marysi Niepokalanej, może być także realizowana w parafiach prowadzonych przez księży diecezjalnych.

Cytat: Jest to po prostu nasza metoda ewangelizacji. Najpierw modlić się, by samemu poznać Boga, doświadczyć tego, że jest się Jego dzieckiem. Modlić się także w intencji kogoś, kogo chcemy przyprowadzić do Boga. Kiedy modlimy się za młodych pogubionych, wtedy sami przygotowujemy się do przyjęcia ich. Na modlitwie otwieramy dla nich nasze serca i chcemy im służyć, dzielić się swoją wiarą by budować z nimi wspólnotę. Drugi krok po modlitwie to służyć człowiekowi, być życzliwym, otwartym, gotowym do świadczenia pomocy, by podzielić się swoją wiarą, opowiedzieć o Jezusie obecnym w naszym życiu i w końcu zaprosić do wspólnoty.Oczywiście nie należy tego rozumieć, że jak przeżywamy rok I to się tylko modlimy, pomijając służbę, dzielenie się czy zaproszenie do wspólnoty. Chodzi o to, że w danym roku formacyjnym szczególnie akcentujemy jeden z wymiarów ewangelizacji i pracujemy szczególnie nad jakością naszej modlitwy, służby czy przepowiadania.Przyjęcie wyżej opisanej metody nie realizuje monastycznej zasady stopniowego wzrostu: kilka lat módl się, studiuj, a dopiero później, gdy będziesz już dobrze przygotowany, możesz ewangelizować. Tutaj ewangelizacja podjęta równocześnie z modlitwą i służbą, doprowadzić może samego chrześcijanina pragnącego dzielić się wiarą do nieustannego nawracania się i otwierania na Ducha Świętego.Droga tak rozumianej ewangelizacji jest bardzo naturalna, nie wymaga od nas zmiany miejsca zamieszkania, pozostawienia naszych dotychczasowych obowiązków, poszukiwania gdzieś daleko możliwości i warunków do dzielenia się przyjaźnią z Bogiem. Bóg w naszej codzienności (tu i teraz) wzywa nas do bycia Jego uczniami, a relacje z ludźmi, które tworzymy i wspólnota, w której modlimy się, rozmawiamy, dzielimy, są miejscami, w których Bóg chce nas prowadzić do świętości.Trzeba pamiętać, że to Duch Święty jest sprawcą ewangelizacji, która jest Jego planem, do którego realizacji nas zaprasza! Porażką w ewangelizacji nie jest sytuacja, kiedy dana osoba odwróci się od nas, nie wejdzie do wspólnoty, nie przyjdzie do Kościoła. Porażką w ewangelizacji jest nie podjąć inicjatywy, odmówić współpracy z Duchem Świętym.

Sivis Amariama napisał(a):W drugi listopadowy weekend będziecie chyba mieli zjazd jakiś w Krakowie:>
Waszymi plakatami przysłoniliście ogłoszenia mojego koła naukowego :evil:

Jak nie wyjadę, to się zjawię. Chyba że bedziecie chcieli pieniędzy od biednego studenta

o. Pacyfik napisał(a):I oczywiscie wszystko za udokumentoweana zgoda Ks. Ordynariusza.
Mozna wiedziec jakiego?