Cytat:Zostalem poproszony o krotka opowiesc o misjach.
Taka ktoraby byla wstepem do wiekszego zaciekawienia misjami. Mam napisac cos co „chwyci za serce” czytelnikow malej gazetki parafialnej pod Krakowem. Bede jednak pisac tak by mogli to czytac z pozytkiem w Toruniu, Bialymstoku, Wloclawku czy w Opolu.
Dedykacja pozostaje jednak konkretna: Tyniec.
Slawne benedyktynskie miasteczko ustami pewnej redaktorki sprowokowalo mnie do serdecznych wyznan o sprawie, ktora pokochalem, dla ktorej zyje i jesli Pan Bog pomoze, chetnie dla niej zgine.

[...]

Epilog - Gwizdanie

Bardzo patetycznie zaczalem pisac swoj tekst o gwizdaniu wiec warto wyjasnic dlaczego go tak nazwalem. Kiedys u poczatkow swojej misyjnej przygody sw. Jan Bosko uwolnil z twardej dloni zakrystiana ucho urwisa, ktory szwendal sie po kosciele z niezbyt poboznym zamiarem. Byc moze chcial „cos swisnac” i na tym przylapal go uwazny koscielny. Trzymal go nie na zarty i pewnie ze zloscia komentujac: „takich to trzeba karac, bo nic w zyciu nie potrafia”. Jan Bosko zapytal chlopca ze zdziwieniem: „czy rzeczywiscie nic nie potrafisz robic w zyciu?” i maly urwis bez namyslu odpowiedzial: „Potrafie gwizdac”. „No to zagwizdz” – poprosil Jan Bosko. Chlopiec zagwizdal z calego serca i zakrystianin nie mial zadnych argumentow, gdy udobruchany don Bosko stwierdzil: „a jednak cos potrafi” i tak zaczal zdobywac dla Pana Boga najbardziej niezwyklych misjonarzy swiata „swietych urwisow”, ktorych znamy dzis jako Zakon Salezjanski.
Gdy latem 2003 roku szedlem pieszo w pielgrzymce Bialystok-Rozanystok do salezjanskiego sanktuarium pod Dabrowa Bialostocka na polsko-bialoruskiej granicy, by odebrac krzyz misyjny i udac sie z nim na Ukraine, poproszono mnie o wygloszenie misyjnego kazania. To bylo na ostatnim noclegu w malej wiosce Majewo, gdzie czczona jest kopia ikony Jasnogorskiej. Tego milego wieczoru wyglosilem wlasnie to o czym napisalem dzis. Tytul mego kazania wzialem od Proboszcza, ktory jako haslo kazania dedykowanego mlodym podpowiedzial mi slowa: „nie przegwizdajcie zycia”. Na pielgrzymce byli glownie mlodzi gimnazjalisci i licealisci, ktorzy w przeddzien pielgrzymki koncza zajecia w szkole. Prosilem, by jesli cokolwiek umieja w zyciu, chocby umieli tylko gwizdac, by gwizdali na chwale Pana. Na tamtym kazaniu byly owacje. Mimo, ze nie mam kaznodziejskich talentow, to jednak tresc widac byla tego warta. Skoro tak to mam nadzieje, ze moje slowa przydaly sie wtedy niektorym. Dzis je powtarzam, by sie przydaly reszcie polskiej publicznosci, zwlaszcza mlodym w Tyncu ale nie tylko.

x. Jaroslaw Wisniewski
Taszkient - Uzbekistan