Augustus napisał(a):Aby zrozumieć to, co napisałem, należy pomyśleć inaczej.

Augustus napisał(a):Jeśli chodzi o św. Pawła, to w ogóle nie zrozumiałaś tego, co chciałem powiedzieć. Nie rozchodzi się o to, że gdyby demon powiedział cokolwiek św. Pawłowi, ale że Szaweł mógł pozostać człowiekiem o twardym karku, a w ten sposób nie pomógłby sobie, tylko zaszkodził.

sant napisał(a):No i widzisz Drizzt, jak ty nic nie rozumiesz! :mrgreen: Akurat kolor biały w europie jest naj najbardziej stosowny. Jeśli kogoś kochamy, to cieszymy się, że już połączył się z Ojcem. Płacz i żałoba ma odniesienie do tych co zostają. Tzn z pobudek egoistycznych przywdziewają żałobę, bo juz więcej nie ujrzę tej osoby, która zmarła.
Nie biorąc pod uwagę je szczęścia. Ja myślę że to o czym piszesz jest akurat reliktem pogańskim.
Jeśli kogoś Pan powoła do siebie, na swoje z nim zaslubiny, zjednoczenie, to czyż jest to powód do żałoby? Czym innym jest przerwanie komuś życia, lub zaniechanie pomocy. To Bóg jest dawcą życia. Naszym obowiązkiem jest go ratować zawsze. Jeśli jednak wolą Boga jest, by ta osoba umarła, na nic się zdadzą nasze wysiłki. Ale nie nam o tym decydować. Podoba mi się postawa króla Dawida w obliczu zagrożenia śmiercią jego syna. Pościł i modlił się, cerpiał., odmawiał pokarmów. Rwał szaty. Robił wszystko, by syn żył. Jednak w momencie, gdy umarł, Dawid umył się, założył odświetne ubranie, namaścił twarz oliwę i poszedł na ucztę.
Tak więć mnie by biały kolor nie zgorszył.

Myszkunia napisał(a):Ja po swoich bliskich bbym cierpiała i smuciła się.
Jak i większość chrześcijan, katolików też.

Myszkunia napisał(a):]sant, czy Ty założysz białą szatę po śmierci bliskich

omyk napisał(a):p.s. Ech, a ja rozumiem Santa w tej białej szacie Oj, bardzo rozumiem...

Kyllyan napisał(a):Chciałbym, by ksiądz na moim pogrzebie był w białym ornacie

Kyllyan napisał(a):Smierc to nie jest powód do żałoby.

Kyllyan napisał(a):Smierc to nie jest powód do żałoby.

sant napisał(a):

Myszkunia napisał(a):Ja po swoich bliskich bbym cierpiała i smuciła się.
Jak i większość chrześcijan, katolików też.

A z jakiego powodu? (to nie jest pytanie ani retoryczne, ani podchwytliwe- chcę ci pomóc zrozumieć o co mi chodzi.)

Myszkunia napisał(a):]sant, czy Ty założysz białą szatę po śmierci bliskich

Widzisz, ja może nie, z tej racji, że jestem mężczyzną i to w określonym wieku i na rózne uroczystości chadzam w garniturze. Nie mam białego. Natomiast moja żona, owszem na pogrzebie swojej teściowej i przed pogrzebem na modlitwach za nią, była ubrana w jasnej tonacji.

omyk napisał(a):p.s. Ech, a ja rozumiem Santa w tej białej szacie Oj, bardzo rozumiem...

Dzięki Omyk- coraz bardziej widzę chrześcijańską jedność między nami w rozumieniu spraw wiary i Kościoła. O (mimo różnych formacji)

sant napisał(a):

Kyllyan napisał(a):Smierc to nie jest powód do żałoby.

Dzień śmierci w pierwotnym Kościele był nazywany "Dies Natalis" - Dzień Narodzin dla pełni życia w wieczności.
I jak tu żałować?

Cytat:z powodu roztsania, z powodu tego,ze jestem opuszczona, z powodow emocjonalnych. Z powodu tego,ze juz nie spotkam tej osoby w tym zyciu. Wystarczy powodów?

Cytat:Matka Jezusa przedstawiana jest po Jego smierci ( piety) jako smutna, cierpiaca i płacząca.

Cytat:Jesli u kogos się nie pojawia, jest to osoba z zaburzeniami.
Żałoba trwa kilka lat ( w ujeciu psychologicznym).

Cytat:Dzień śmierci w pierwotnym Kościele był nazywany "Dies Natalis" - Dzień Narodzin dla pełni życia w wieczności.
I jak tu żałować?

Cytat:Wystarczy, ale przyznasz, że w tych powodach człowiek nie kieruje się względem na dobro drugiego człowieka (miłością), tylko chęcią, żeby mi było dobrze (egoizmem)?

Cytat:Dzień śmierci w pierwotnym Kościele był nazywany "Dies Natalis" - Dzień Narodzin dla pełni życia w wieczności.
I jak tu żałować?

Cytat:Natalis (łac. [dies] natalis [Domini] - w dniu urodzin Pana, tj. Jezusa Chrystusa) – imię męskie pochodzenia łacińskiego, nadawane początkowo osobom urodzonym w dniach chrześcijańskich świąt Bożego Narodzenia. Wśród patronów tego imienia - św. Natalis, biskup Mediolanu.

Cytat:Gdyby, na ten przykład mój syn wyjeżdżał na stałe do Ameryki, Australii, czy innej Brazylii, też byłbym smutny. Ale smutek, to nie koniecznie żałoba.

Cytat:Hmm Dawid... To już chyba zależy od konstrukcji psychicznej człowieka, jak przeżywa śmierć bliskich. Przeżyłam kilka śmierci dość bliskich osób, kilka pogrzebów. Zdarzyło mi się modlić się o śmierć bliskiej osoby i żegnać ją na drodze życia, opiekując się nią tuż przed śmiercią, kiedy była w stanie... strasznym. Mimo tego bardziej bolesne dla mnie było jej cierpienie (choć wiedziałam, że potrzebne), niż śmierć.

Cytat:Na pogrzebie nie płakałam. Jak zresztą na żadnym, prócz jednego, który akurat był pogrzebem osoby, która nie należała do mojej rodziny, ale była osobą... świętą, można powiedzieć. Wtedy rzeczywiście pojawiły się łzy wzruszenia i dziękczynienia za dar jej życia.
Może ja jestem dość "gruboskórna" w tej dziedzinie (chyba tak), ale nie widzę powodów, żeby płakać nad utratą kogoś bliskiego. Owszem, nie będzie już tak, jak wcześniej, jakaś nostalgia może się pojawić, ale skoro Pan mnie stawia w takiej sytuacji, to moim zdaniem zdecydowanie lepiej jest z uśmiechem w ten nowy rozdział życia wejść, biorąc to, co Pan mi przygotował, niż ciągle obracać się wstecz i rozpamiętywać "co by było gdyby". Pan wie, co robi.