Cytat:Na podstawie słowa Bożego można powiedzieć, że jałmużna stawia pewne warunki.

Pierwszym jest to, że jałmużna jest zawsze ze swego, czyli ze swej własności, a więc najpierw spłaca się długi, a potem daje jałmużnę. Chrześcijanin pracuje, aby mieć z czego udzielać jałmużnę, a jednocześnie „kto nie chce pracować, niech też i nie je! Słyszymy, że niektórzy z was oddają się próżniactwu, zamiast pracować tracą czas na błahostki. Tych surowo napominamy w Panu Jezusie Chrystusie, żeby spokojnie pracując własny chleb jedli”. (2Tes 3,10-12).

Drugim warunkiem jest czynienie jałmużny w radości, „radosnego dawcę miłuje Bóg”. „Więcej jest radości w dawaniu, aniżeli w braniu”. Radość jest przed daniem, w trakcie dawania i po daniu. Przy jałmużnie się nie żałuje dawania, dlatego że jest ona relacją z Bogiem, a nie tylko z człowiekiem.

Trzecim warunkiem jest dawanie w ukryciu, a więc niech nie wie lewica co czyni prawica (Mt 6,3), choć przełożeni i małżonkowie powinni o tym wiedzieć i wyrazić zgodę (zgoda taka jest znakiem woli Bożej, że można czynić jałmużnę).

Czwartym warunkiem jest, że daje się Bogu a nie jedynie człowiekowi. Niech Ci się spoci jałmużna w twym ręku póki nie będziesz wiedział, komu dajesz.



Jałmużna może mieć postać jednorazowej ofiary, może mieć postać dziesięciny, albo pierwocin.