Forum Ewangelizacyjne e-SANCTI.net
Duchowość Franciszkańska - Wersja do druku

+- Forum Ewangelizacyjne e-SANCTI.net (http://e-sancti.net/forum)
+-- Dział: Religia w Świecie (/forumdisplay.php?fid=4)
+--- Dział: Skarby Kościoła (/forumdisplay.php?fid=43)
+--- Wątek: Duchowość Franciszkańska (/showthread.php?tid=980)



Duchowość Franciszkańska - Daidoss - 01-11-2005 23:32

1. Życie świętego Franciszka

Poruszając temat duchowości franciszkańskiej nie sposób chyba zacząć od kogo innego, jak tylko od św. Franciszka z Asyżu. Przedstawiając jego życie i jego duchowość otrzymamy równocześnie odpowiedź na pytanie: jaka jest duchowość franciszkańska. Będzie to odpowiedź, która będzie wymagała już tylko niewielu dopowiedzeń, ponieważ to właśni osoba Franciszka i Ewangelia stanowią o całej duchowości franciszkańskiej.
Zacznijmy więc od przedstawienia życia Biedaczyny z Asyżu.
Franciszek urodził się w rodzinie mieszczańskiej Piotra i Piki Bernardone w 1181 lub 1182 r. w Asyżu. Był młodzieńcem, który prowadził frywolny tryb życia. Wybierany kilkakrotnie królem młodzieży asyskiej. W 1202 bierze udział w wojnie z Perugią, podczas której dostaje się do niewoli, skąd wraca schorowany. Dalej jedna towarzyszą mu myśli o uzyskaniu pasowaniu na rycerza. Nie stało się to jednak. W 1205 r. Franciszek otrzymuje wizję w Spoleto, pod wpływem której zaczyna zmieniać swoje życie. Przemiana ujawnia się w stylu życia. Franciszek rezygnuje z zabaw a zaczyna zajmować się trędowatymi; rozpoczyna praktykę postów i długich modlitw. W 1206 r. głos z krzyża w kościele św. Damiana wzywa go do odbudowy Kościoła. Przejęty tym odrestaurowuje trzy kościoły, ale nie o to tylko chodzi Jezusowi. Pan wzywa Go do znacznie wspanialszego dzieła - do odbudowy całego Kościoła. W 1207 r. Franciszek rezygnuje z dóbr ojcowskich - Bóg staje się jego jedynym Ojcem. Teraz Franciszek przebywa u Benedyktynów, ale po krótkim tam pobycie zaczyna głosić Słowo Boże. Zyskuje 12 zwolenników. A już w 1210 r. zyskują pierwsi franciszkanie ustne zatwierdzenie przez pp. Innocentego III swojej krótkiej reguły, która oparta jest na Ewangelii. Do Franciszka przyłącza się Klara i w 1212 r. powstaje wspólnota “ubogich pań” - czyli Klarysek. Wspólnota braci rozrasta się bardzo szybko, już w 1220 było ok. 5000 braci.
Natomiast życie Franciszka dobiega końca. W 1224 r. na Alwerni otrzymuje stygmaty. Jest to odpowiedź Boga na prośbę Biedaczyny, który zwątpił czy wybrał dobrą drogę. Wątpliwości były prawdopodobnie spowodowane także trudnościami, jakie pojawiły się w zakonie. Związane były z żądaniami złagodzenia reguły i podziału jaki z tego wyniknął. Zostaje napisana nowa reguła, a Bóg rozjaśnia noc Franciszka Swoimi stygmatami. Miłość upodobniła go do umiłowanego. Franciszek spotyka się z Tym, którego tak bardzo kocha 4 X 1226 r.

2. Duchowość Franciszka
Duchowość Franciszka jest wypadkową cech jego osobowości. Jego silnej emocjonalności porywczości, bystrej intuicji i żywej wyobraźni poetyckiej.
To wszystko pozwalało mu wyczuć piękno świata i tajemnice wiary.
Podstawową dla Franciszka była wizja Boga jako Ojca i Króla, miłosiernego i nieskończenie dobrego. Przepełniało to duszę świętego uwielbieniem Trójcy Przenajświętszej. Wyraz tego znajdujemy w jego regule “Wszędzie dzięki składajmy Najwyższemu Bogu wiecznemu, Trójcy i Jedności, Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu.” Uwielbienie a także dziękczynienie było dla niego spontaniczną modlitwą ku czci Ojca, co pięknie wyraził w swej pochwale stworzenia a nade wszystko pochwale Stwórcy, jaką jest przepiękna Pieśń Słoneczna. Z takiej postawy wypływała jego synowska relacja do Boga - Ojca.


Miłość Franciszka do Chrystusa, jako upragnionego Brata przejawia się w umiłowaniu wszystkich tajemnic Jego życia, zwłaszcza misji Wcielenia i Narodzeni Boga w Betlejem. Zaowocowało to także pierwszym przedstawieniem Bożego Narodzenia w Greccio w 1223 roku i pasterką, podczas której jako diakon Franciszek wygłosił kazania. Równi wielce ukochał Mękę Chrystusa na Krzyżu. Tu można powiedzieć, że tak umiłował, iż ta miłość upodobniła go do Umiłowanego. Franciszek w czasie swojej “nocy ciemnej” został obdarowany stygmatami. Symbolem zakonu staje się Tauka - krzyż w kształci greckiej litery “tau”. Nawet habit Franciszka jest w kształci krzyża. Ten franciszkowy chrystocentryzm osiąga swój punkt kulminacyjny w wielkim umiłowaniu Eucharystii.
Wielką czcią darzył Maryję, jako tę która dała ciało Bogu. Franciszek bardzo lubił przebywać w małej kapliczce Porcjunkuli - kapliczce Królowej Aniołów, gdzie dokończył życia ziemskiego. Taka była wizja Boga w życiu świętego.
Drugą stronę jego duchowości była relacja do bliźnich i Kościoła. Cechowała ją przede wszystkim miłość wszystkich bez wyjątku. Ukochał i tych najbiedniejszych i tych najbogatszych, dobrych i złych. Oprócz ludzi wielką miłością darzył całe stworzenie. Wielkie umiłowanie bliźniego było przyczyną jego wielkiej gorliwości apostolskiej i troski o zbawieni dusz. Właśnie w tej intencji wyjednał w 1216 roku u papieża odpust zupełny dla kościółka Królowej Aniołów. Również ta gorliwość pchała go do głoszenia Chrystusa w północnej Afryce.
Bardzo ważnym elementem duchowości Franciszka jest radykalizm w przyjęciu ewangelicznego ubóstwa, całkowitym wyzbyciu się pożądania dóbr materialnych i duchowych. Istotne w tym jest to, że nie była to forma pokuty, ale miłości do Boga. Ubóstwo wyobrażał sobie jako ukochaną “panią biedę”. Polegało ono również na wyzbyciu się własnej woli. Franciszek nie był pierwszym, który w tamtych czasach podjął taki tryb życia. Ale właśni pokora wobec Kościoła - Matki wyróżniła Biedaczynę z Asyżu od współczesnych jemu ludzi, którzy tak żyjąc zerwali z Kościołem. Pragnął aby wszystko czynił miało aprobatę Kościoła. Franciszek wprowadził przez to do Kościoła nową koncepcję życia zakonnego polegającą na łączeniu kontemplacji aktywnej z mistyczną. Ważnym było wyjście Asyskiego Głosiciela Słowa poza mury Klasztorne i ukazanie własnym życiem czym są cnoty chrześcijańskie, które zestawił parami: mądrość z prostotą, ubóstwo z pokorą i miłość z posłuszeństwem.
Tak to właśnie w zarysie wygląda duchowość Franciszka. Oddziałowuje ona bardzo mocno na całą duchowość zakonu, którego był założycielem. Późniejsi franciszkanie wypracowali teologiczne uzasadnienie , usystematyzowali oraz wzbogacili własnymi osobowościami duchowość zakonu. dzisiaj więc duchowość franciszkańska akcentuje to samo co Franciszek.
Bóg jest najwyższym dobrem, chrystocentryzm objawia się chęcią naśladowania we wszystkim Chrystusa. Modlitwa franciszkańska kładzie mocno nacisk na adorację i dziękczynienie, gdzie prośba i przebłaganie schodzą na dalszy plan. Przedmiotem modlitwy myślnej ma być Męka Pańska, kontemplacja życia Jezusa i Maryi, podkreśla się tu rolę uczuć. W zakonach franciszkańskich żywe były przeróżne praktyki ascetyczne, które ograniczył Sobór Watykański II. Do Soboru także zakonnicy odbywali spowiedź dwa razy w tygodniu.
Od czasów Franciszka zakon przechodził różne reformy, w wyniku których powstały różne rodziny zakonne. Obecnie są trzy autonomiczne rodziny: Bracia Mniejsi OFM, Bracia Mniejsi Konwentualni OFMconv. , Bracia Mniejsi Kapucyni OFMcap. Oprócz tego istnieje III Zakon Regularny, stowarzyszający ludzi świeckich. Powstały także w Kościele Ewangelickim i Anglikańskim związki duchowości franciszkańskiej

[center]BIBLIOGRAGIA[/center]

1. Encyklopedii Katolickiej, tom V