Ofiara

[Moniczka]

Skoro temat przeniesiono, to tu skopiuję co o ofierze pisał św.Augustyn

Po angielsku jest tu:
http://www.ccel.org/fathers2/NPNF1-02/np...584_897724

Poniższe tłumaczenie jest mojego autorstwa, czyli pewnie niezbyt dokłądne

Cytat:

św.Augustyn
O prawdziwej i doskonałej ofierze.

Zatem prawdziwą ofiarą jest każde dzieło, które jest wykonywane w celu bycia zjednoczonym z Bogiem w świętej wspólnocie, i które wiąże się z tym najwyższym Dobrem i Celem w którym jedynie możemy być prawdziwie błogosławieni (uświęceni)
I dlatego nawet łaska którą okazujemy człowiekowi, jeśli nie jest okazywana ze względu na Boga, nie jest ofiarą. Gdyż, chociaż okazywana przez człowieka, ofiara jest rzeczą Boską. Zatem sam człowiek, poświęcony w imię Boga i wezwany ku Bogu jest ofiarą na tyle, na ile umiera dla świata by móc żyć w Bogu. Albowiem jest to część łaski jaką człowiek okazuje sam sobie, jak to zostało napisane: “Miej łaskę nad swoją duszą przez pełnienie woli Boga (zadowalanie Boga). Również nasze ciało jest ofiarą gdy poskramiamy je przez umiarkowanie, jeśli robimy to – tak jak powinniśmy – ze względu na Boga; wtedy nie powinniśmy poddawać naszych członków grzechowi, ale powinniśmy poddać je Bogu.
Nawołując do takiej ofiary, Apostoł mówi: „Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza”.
Jeśli więc ciało, będące sługą podporządkowanym duszy, będzie ofiarą jeśli będzie używane ku dobru, ze względu na Boga, o ileż bardziej ofiarą będzie sama dusza kiedy ofiaruje się Bogu, by, rozpalona ogniem Jego miłości, otrzymała Jego piękno i stałą się miła Bogu, tracąc ziemskie pożądania, i będąc całkowicie ogarniętą wieczną miłością?
I to ma na myśli Apostoł, mówiąc: “I nie podporządkowujcie się temu światu, ale poświęćcie się temu, o czym wiecie, że jest to dobra i doskonała wola Boga.”
Skoro więc prawdziwymi ofiarami są dzieła łaski okazywanej sobie lub innym czynione ze względu na Boga, i skoro dzieła łaski nie mogą mieć innego celu jak tylko przynoszenie ulgi w cierpieniu lub przynoszenie radości, i skoro nie ma innej radości niż ta, o której napisano: „Dobrze jest przebywać blisko Boga”, zatem całe Miasto Zbawionych, czyli cała wspólnota świętych, jest ofiarowana Bogu jako nasz ofiara przez Najwyższego Kapłana,, który w swojej męce ofiarował się Bogu za nas jako Głowa, byśmy mogli być członkami Jego świętego Ciała, jako słudzy. W odniesieniu do tak właśnie rozumianej ofiary, którą On ofiarował i w której został ofiarowany, Jest On naszym Pośrednikiem, Kapłanem i Ofiarą. Podobnie gdy Apostoł wzywał nas do składania swych ciał na żywą, świętą i miłą Bogu ofiarę, i do nie podporządkowywania się temu światu, ale do bycia człowiekiem odrodzonym, szukającym dobrej i doskonałej woli Boga, do bycia samemu doskonałą ofiarą, mówi: „Mocą bowiem łaski, jaka została mi dana, mówię każdemu z was: Niech nikt nie ma o sobie wyższego mniemania, niż należy, lecz niech sądzi o sobie trzeźwo - według miary, jaką Bóg każdemu w wierze wyznaczył. Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność - podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami. Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary.” To jest ofiara chrześcijańska: my, będąc liczni, jesteśmy jednym ciałem Chrystusa. I to również jest ofiara którą wciąż składa kościół w Sakramencie Ołtarza, który jest znany wiernym, i w którym Kościół uczy że on sam jest ofiarą składaną Bogu.