Nie widzę w stwierdzeniu Wisłockiej niczego zdrożnego. Trzeba naprawdę być uprzedzonym do niej, aby wyciągnąć z tego jakieś makabryczne wnioski i wmawiać kobiecie chorobę w brzuch. Ona nie jest teologiem od seksu, tylko lekarzem. Pierwsze jak widzisz dziewczynę, to najpierw zauważasz czy ona się tobie podoba czy nie. Jeśli podoba ci się jej powierzchowność, figura, uśmiech czy sposób bycia, to się nią zainteresujesz, jeśli nie, to przechodzisz obok bez wzruszeń. I prawdą jest, że pracują najpierw zwykłe żądze - to jest udowodnione naukowo i nie ma się co spierać. Rozwój wypadków może być dwojaki: albo chłopak zaczyna interesować się dziewczyną, poznać ją i w miarę rozwoju uczuć utrzymywać z nią kontakt, myśląc w perspektywie o małżeństwie czy narzeczeństwie, albo - jak mówi tu Wisłocka - poddać się chwili zafascynowania i uprawiać seks z tą dziewczyną. Ta druga droga nie prowadzi do miłości, bo seks był tu wykorzystany tylko dla zaspokojenia swojej żądzy i w takiej sytuacji nie może być podbudową miłości. On się spełnił tylko w fazie fizycznej - bez uczuć. To jest charakterystyczna męska postawa - przybyłem, zobaczyłem, zdobyłem i już mnie to nie interesuje. Miałem, czego chciałem. Ja o tej sylwetce psychologicznej mężczyzny napisałam już we wcześniejszych postach i nie chcę się powtarzać. Ta wypowiedź tylko świadczy o mądrości tej kobiety.
A skoro już mowa o seksie po chrześcijańsku, to warto także zapoznać się teologią seksu o. Ksawerego Knotza, jak można przerobić akt seksualny na mszę.
Cytat:Mężczyzna podczas aktu inicjacji seksualnej przekracza granicę kobiecego ciała, zespala się z nim. Wchodzi w obszar święty, na teren świątyni należącej do Boga. Przekracza jej bramę. Błona dziewicza jest pewnego rodzaju zasłoną, chroniącą wejścia do tej świątyni. Pierwszy stosunek seksualny małżonków, który przerywa okres dziewictwa, jest przypieczętowaniem nierozerwalnego przymierza Boga z małżonkami. Przypieczętowaniu przymierza towarzyszy zarazem radość i cierpienie. "Radość ma swoje źródło w zaufaniu, w darze miłości, w świadomości zachwytu ze strony drugiego wobec daru osoby"1. Cierpienie natomiast "w złożeniu ofiary, której symbolem jest krew i ból. (...) Człowiek jest zobowiązany, by poprawnie odczytać symbol krwi. To przymierze krwi jest rodzajem sakramentu natury. Współżycie sprawia coś nieodwracalnego.
Jeśli z normalnego aktu seksualnego, czynności fizjologicznej robi się cud Boży, celebrę religijną, to chyba jest tu coś nieźle namieszane. Jak można krew z błony dziewiczej (nie zawsze ona przy pierwszym stosunku w ogóle występuje) porównywać z Krwią Chrystusa! Jak można narządy rodne kobiety nazwać bramą świątyni? Dla mnie to jest profanacja sacrum. Kobieta jest świątynią Ducha Św., ale tą drogą się nią nie stała. Równie dobrze usta mogą być tą bramą. Mężczyzna także jest świątynią Ducha Św., przecież jest ochrzszczony i gdzie jego brama do świątyni?
Tak to jest, jak szewc zamiast robić buty robi samoloty, a ksiądz zamiast odprawiać mszę zajmuje się seksem. To już chyba żeśmy przerabiali z historii. Wg "Czerwonej książeczki" Mao Tse Tunga, profesorowie uprawiali ziemię, a rolnicy wygłaszali wykłady uniwersyteckie. Cytat zaczerpnięty stąd:
http://www.szansaspotkania.net/index.php?pageid=2222
