Wiadomości w tym wątku

Offca · 12-03-2006 21:57

A ja właściwie to nie wiem na którym jestem, jakoś nie mogę się za bardzo dopasować. Wiem na pewno, że przeszłam pierwszy. Wszyscy we wspólnocie wydawali mi się tacy doskonali, święci i w ogóle super. Pamiętam też drugi etap, jak się zaczęłam zawodzić na kilku osobach, czasem też ksiądz mnie do białej gorączki doprowadził... Czar prysł, że tak powiem. Dość burzliwie ten okres przeżywałam. Pamiętam też, że bardzo się buntowałam na wspólnotę, chciałam sie przenieść do innej, zdarzało mi się nie chodzić na spotkania... A teraz właściwie to nawet nie wiem czy mi się ten etap już skończył, czy nie :| Na pewno staram się inaczej podchodzić do wspólnoty i na nią patrzeć. Często jest to też spojrzenie krytyczne, ale zawsze staram się odkryć powód dla którego patrzę na coś krytycznie. Od jakiegoś czasu czynnie działam we wspólncie. Posługuję w grupie rozeznającej, posługiwałam na rekolekcjach jako animatorka, jestem wiceliderką... To też zmienia spojrzenie i postawę wobec wspólnoty. Czuje się bardziej odpowiedzialność za nią - taką jaka jest. Kiedy mieliśmy parę miesięcy temu poważny kryzys, że nawet myśleliśmy o rozwiązaniu wspólnoty, to ręce po prostu opadały. Wtedy najbardziej się czuło tą ciążącą odpowiedzialność. Na szczęście teraz się polepszyło, bo po ostatnich rekolekcjach przybyło do nas sporo młodych ludzi chętnych do działania no i widać, ze trochę się ruszyło.
Naprawdę nie potrafię powiedzieć na jakim etapie jestem. Pewnie gdzieś pośrodku, ale gdzie to nie potrafię sprecyzować. Musiałabym się dłużej zastanowić.