"Kłopotliwe" charyzmaty?

[nowy]

(19-08-2006 21:21 )goniex napisał(a):  Ksiadz na nasze prośby sprowadził pewną panią z Odnowy. No coż musze to powiedzieć bardzo się zawiodłam. Liczyła ze to bedzie naprawde obeznana osoba w takich sprawach, jednak co z tego ze pani była ileś tam lat w Odnowie i miała styczność z wieloma róznymi rzeczami keidy na to podstawowe pytanie "czy to mógłby być szatan" tylko inaczej sformułowane, na pięc razy odpowiedziała za każdym razem inaczej.
MOze zeby w jakis bardziej dobitny sposób pokazać jej obeznanie:

Uwazała że nie ma czegoś takiego jak śmianie się w Duchu Św.(że tak to nazwę). Dla niej dar radości odbija się jedynie w naszym wnętrzu, ewentualnie z radosnym jakimś zachowanie, usposobieniem. Miała styczność z Duchem Sw. ale była całkowicie zamknięta na doświadczenia innych. Nie którzy otrzymując dar radości, nie mogą wytrzynmac i poprostu się smieją!( było to już opisywane na forum) Dla tej pani śmianie się w kościele, od tak jest grzechem ciężkim( nie zrozumiałam żeby mówiła o sfałszowaniu charyzmatów)

Jeśli mogę chciałbym odnieść się do postu, który zapoczątkował dyskusję. Miałem dwukrotnie okazję być na Mszach o Uzdrowienie Wspólnoty Przymierza Rodzin Mamre w Częstochowie. Podczas adoracji dzieje się wiele rzeczy które człowiek z boku (znaczy nie mający wcześniej styczności z tak naocznym działaniem Ducha Świętego) oceniłby za bardzo dziwne. Modlitwa językami czy manifestacje diabła są właściwie "na porządku dziennym" (głównie w przypadku maszy dla młodzieży). Ale chciałem odnieść się do śmiechu w kościele. Podczas adoracji i głoszenia proroctw prowadzący kapłan Ojciec Cyran mówił na przykład "a teraz Pan Jezus chce pocieszyć osoby które ostatnio zostały mocno dotknięte przez los" i w tym samym momencie około dwudziestu osób w różnych miejscach w kościele zaczynało się w głos śmiać. Jeśli dla tej pani śmiech w kościele to grzech to znaczyłoby że Pan Jezus grzeszy? Oczywiście taki śmiech to nie charyzmat a jedynie chwilowe pocieszenie. Troszkę ta pani pomieszała pojęcia. Po prostu nie wiedziała o co chodzi za bardzo. Sprowadzanie osoby która zajmuje się demonologią to nie najlepszy pomysł, bo we wszystkim może widzieć diabła. O wiele lepiej zaprosić kogoś kto ma doskonałe rozeznanie w charyzmatach. Jeśli chodzi o dar radości to ja coś takiego przeżyłem kilka razy. Jest to uczucie radości i miłości do Boga, które nie wynika z żadnych zewnętrznych pobudek, ani nie wydarzyło się nic co by powodowało radość ani nei była to autosugestia. Po prostu się w środku pojawia i jest Coś takiego odczuwałem przez kilka dni, ale niestety zgasło gdy życie codzienne i problemy przycisnęły z cała siłą. Ale jest cudowne, naprawdę.