Pokolenia

[Grajkoz]

POKOLENIA



Widziałem kobietę
Na ławce w parku siedziała
Siwa i przygarbiona

Spomiędzy ust zastygłych
W zmęczonym rozwarciu
Ostatnie zęby wyglądały nieśmiało

Patrzyła na mnie
Jej oczy mówiły…
Może szeptała o swym życiu
O problemach, którymi przygarbiona
Z biegiem lat tu trafiła
W jesieni swego życia
Do parku, coraz mniej zielonego
A już bardziej brązowego i złotego

I ten pan z wózkiem…
W starej, wytartej marynarce
Z dziurawymi butami

Pchał wózek ze złomem
Jakby był w pracy
Hałas stukających gratów
Jak jęk chorego rozdzierał
Przestrzeń parku, do której
Po schodach zmierzał
Powoli, bez pośpiechu
Zmęczony ruchami i walką
Codzienną i nieustanną
O chleb i byt i nowy kapelusz
Z ulicznego lumpeksu

Widziałem też dwójkę
Roześmianych, kolorowych, młodych
Ludzi, którzy pewnym krokiem
Wyprostowani szli, połykając w zachwycie powietrze
Jakby mieli jeszcze sporo czasu
Aby nauczyć się żyć

Szkoda…
Nie mieli nauczki z widoku
Wcześniejszej starczej dwójki


21.10.06.