zbyt wiele emocji...

[angua]

aga napisał(a):Hehe, ja od dawna nie odczuwam "fruwania" na spotkaniach i w ogóle w całym życiu jest raczej spokojnie. Emocje są też potrzebne, ale nie są najważniejsze. Kiedy nie odczuwam obecności Boga, wtedy widzę, jak bardzo wszystko zależy od Boga tylko, a człowiek czasem na siłę chciałby coś poczuć. Mnie się zdarza, że na spotkaniach modlitewnych czuję się wewnętrznie rozbita, na Mszy jestem rozproszona, bo mi się wcale nie chce iść do kościoła, a czasem zupełnie niespodziewanie, kiedy jestem na Eucharystii Bóg daje mi znowu zachwycić się Sobą, Swoją obecnością. Czasem powkurzam się trochę na Boga, bo nie rozumiem, co robi z moim życiem, a innym razem nie moge nadziwić się Jego dobroci i niepojętej miłości, kiedy widzę, jak wiele dobra uczynił, w jak niesamowity sposób wkracza w życie człowieka i przekonuje o swojej nieustannej obecności.
Kiedy człowiek nie "czuje" Boga okazuje się, czy człowiek jest przy Nim dla Niego samego czy dla darów, wewnetrznych poruszeń, które daje.

Myślę, że mogłabym się wszystkimi czterema wilczymi łapkami podpisać pod tym postem

I jeszcze bym dodała, że ja cieszę się emocjami - tymi dobrymi. To znaczy, że jak wszystko we mnie śpiewa, to i ja śpiewam, jak wszystko we mnie tańczy, to i ja tańczę Myślę, że czasem trzeba sobie pozwolić na beztroską radość i szczęście. Tyle że wcześniej trzeba nauczyć się mądrze sobie na nie pozwalać...

Kiedyś starałam się temperować emocje - bo prowadziły do takich huśtawek modlitewnych, jak te opisane w pierwszych postach tego wątku. Teraz świadomie się nimi cieszę - ale to "świadomie" oznacza również to, że ze świadomością tego, że wnet miną. A ja każdego dnia będę się na nowo ze sobą zmagała, będę się na nowo uczyła trwać, będę na nowo poznawała smak i trud słów "wierność" i "miłość"...