Krzyk umierającego
Lodowaty wicher we mnie dmie,
Lodowaty płomień spala mnie,
Gwiazda zaranna trzyma sztylet nad moim sercem,
Serce w przestrzeni chaosu zamknięte,
Do pracy niewolniczej zaprzęgnięte,
Powoli umiera, ale ostatkiem sił,
Te słowa w świat posyła:
Siedmiu strażników trzyma wartę nad srebrnym kluczem,
Każdy z nich inną broń w ręku trzyma,
Wszystkich razem pokonać trzeba,
By zagadkę klucza odgadnąć,
Drzwi, do których pasuje klucz mgłą ułudy okryte
Dwóch szermierzy przy nich walczy między sobą,
Ani dobrzy, ani źli nie są,
Chociaż każdy każdego o zło oskarża,
Nie wiedzą oni co zło oznacza,
Nie dopuszczą Cię do drzwi,
Póki spór ich trwa,
W drzwiach dziurki od klucza nie ma,
Więc daremny był Twój trud,
By zdobyć klucz,
Jeżeli mimo wszystko drzwi otworzyć zdołasz,
I w środku mnie samego pokonasz,
Uratujesz tego, którego uratować się nie da.
Czuję, że nie słyszysz tych słów,
A zegar za chwilę ostatnią godzinę wybije,
Jeśli mnie naprawdę kochasz, to proszę ratuj mnie…
Szkoda tylko, że ten kto mógłby być adresatem tych słów nigdy nie istniał.
|
