Tajemnica przemijania

[Polonium]

Dodałbym taki etap towarzyszący wszystkim wymienionym: jak nadzieja. Bo nie ulega wątpliwości, że wszyscy spotkamy się po tamtej stronie. Problem stanowi raczej sam fakt rozstania, bo o nasze podejście do rozstań tu chodzi.

Różnica w tym się wyraża,że osoba będąca długo na emigracji zawsze napisze do nas list czy wróci do nas, zaś osoba,która odeszła na tamten nieubłagalny brzeg jest z nami obecna tylko w sposób duchowy.

Otóż my wolimy rozmawiać z osobami na żywo,witać się podając komuś dłoń. Akceptujemy tylko fizyczną bliskość kogoś.Gdy jednak ten ktoś jest przy nas obecny tylko w sposób duchowy, to nasze zmysły na pierwszy rzut oka potwierdzają, że tej osoby już nie ma. I wtedy szokuje nie tylko rozstanie,ale swiadomosc małości naszej wiary. Wierzymy,że ta osoba dojdzie do Nieba,ale nie możemy się pogodzić w duszy z jej nieobecnością.

Utrata fizycznego kontaktu z daną osobą napełnia bezmiarem samotności, który nie tak łatwo można uciszyć. Myśl,że 'już komuś nie podamy ręki,ani ten ktoś nam' napełnia nas swoistym lękiem. Wtedy najlepiej znaleźć kogoś, kto nas podtrzyma na duchu.

Oprócz zdania się na wiarę potrzebujemy wtedy jeszcze drugiego człowieka przy nas, by ta samotność nie zgasiła naszej nadziei, by nie popaść w rozpacz.