noc ducha

[omyk]

Ostatnio odgrzebałam Dzienniczek, akurat wczoraj trafiłam na fragment o nocy ciemnej.
Nie znalazłam jednak w nim żadnych kryteriów rozeznawania prawdziwości doświadczeń.
Stwierdzenie "dusza wie" wcale mnie nie przekonuje. Moja dusza niczego sama nie wie, jeśli już, to JA wiem, dusza, jako moje 'ego'.
Wciąż jednak nie rozumiem, skąd miałabym wiedzieć, że to jest akurat to, a nie nic innego. Różne stany przeżywałam, gdybym miała każdy stan ducha rozeznawać jako coś konkretnego ("to na pewno to, co miał św. X"), to szybko popadłabym w paranoję... Myślę, że jeśli po trudnym czasie zobaczę, że Pan mnie zmienił, że zabrał pychę i trudności, wtedy, patrząc wstecz będę mogła z całą pewnością powiedzieć: "tak, Pan dopuścił w danym czasie na mnie takie cierpienie, aby mnie oczyściło". W trakcie przeżywania jednak jakiegokolwiek stanu człowiekowi trudno jest obiektywnie cokolwiek określić.
Uważam, że mówienie: "przechodzę stan nocy ducha" jest zwykłą pychą i świadczy właśnie o tym, że niczego takiego człowiek nie przeszedł, ani jeszcze nie przechodzi.