Nie głosimy sami dla siebie!

[aga]

Chcę opowiedzieć Wam o moich sytuacjach, kiedy dane mi było głosić Boga żywego i o tym, w jaki sposób Bóg oczyszcza nasze intencje.
W rok po moich Seminariach Odnowy zgłosiłam się, by powiedzieć świadectwo grupie, która w tym czasie przeżywała własne seminaria, a miało to być na zakończenie. Ja zawsze na koniec miewam różne wątpliwości i ogarnia mnie chęć ucieczki, a pojawił się dodatkowy problem. Otóż przed dniem, w którym było spotkanie, "wylazła" mi na twarzy straszna opryszczka w kilku miejscach. Możecie sobie wyobrazić, że nie wyglądałam najlepiej, a trzeba mi było jednak wyjść przed ludzi, którzy będą na mnie patrzeć. Była to dla mnie sytuacja bardzo upokarzająca, zwłaszcza, że bardzo zwracam uwagę na to, jak wyglądam. Ale cóż, nie mogłam zrezygnować z tego, co postanowiłam i sprzeciwić się pragnieniu, które Pan włożył w moje serce. Jednak poszłam i powiedziałam. Widziałam wielką radość moich sióstr i braci z powodu tego, co mówiłam, co Bóg uczynił w moim życiu. Przez tę sytuację Pan oczyścił moje intencje głoszenia.
Inną taką sytuacją było kolejne świadectwo, już w innej grupie. Dodam, że jest to grupa, w której szczególnie trudno jest głosić, bo z jednej strony ludzie tam mnie znają (w mojej rodzinnej miejscowości), a jednocześnie nie znają tak, by była między nami zażyła relacja i by mogło mi być łatwo. Tak się stało, że na spotkanie, kiedy miałam powiedzieć świadectwo, przyszły dziewczyny, którym chyba ksiądz kazał przyjść, w każdym razie były negatywnie do wszystkiego nastawione, śmiały się z nas i z tego, co my robimy na spotkaniu. To była sytuacja dla mnie chyba jeszcze trudniejsza, kiedy widziałam czyjąś wrogość i wiedziałam, że to, co powiem może nie zostać przyjęte. Było mi z tego powodu trudno i czułam lęk. Jak widać, Bóg świadomie stawia przed nami różne trudne sytuacje, by to, co mówimy, nie było naszym "chceniem", ale prawdziwym głoszeniem na Jego chwałę.