Wiadomości w tym wątku

ddv · 01-05-2005 22:55

Cytat:Uściślenie Papieskiej Rady do spraw Interpretacji Tekstów Prawnych

4) Nie jest możliwe ocenienie tezy „Murraya” (aluzja do doktoratu na temat „Przypadek Lefebvre'a,” bronionej na jednym z rzymskich papieskich uniwersytetów przez Murraya), ponieważ nie została ona opublikowana, a oba artykuły, które ukazały się na ten temat w prasie, nie są jasne. Jednakże nie można racjonalnie poddawać w wątpliwość ważności ekskomuniki biskupów ogłoszonej w motu proprio i dekrecie Kongregacji. W szczególności nie wydaje się prawdopodobne do przyjęcia sama możliwość znalezienia okoliczności, które łagodziłyby czy pomogły w orzeczeniu nie poczytania tego faktu jako przestępstwa (kan. 1323–1324). Jeśli chodzi o sytuację konieczności, w której miałby się rzekomo znaleźć M. Lefebvre, należy pamiętać, że taka sytuacja musi istnieć w sposób obiektywny i że konieczność konsekracji biskupów wbrew woli papieża, głowy Kolegium Biskupiego, nie zdarza się nigdy. Oznaczałoby to bowiem sytuację, w jakiej jest możliwa jednocześnie służba Kościołowi, która prowadziłaby w tym samym momencie do ataku na jedność Kościoła i to w rzeczywistości dotyczącego samych fundamentów tej jedności.

http://www.apologetyka.katolik.pl/polemi.../index.php
Link do tego dokumentu był podawany[/quote]

Jak wyglądała sytuacja ?

Cytat:30 maja kard. Ratzinger w liście powiadamia Lefebvre'a o stanowisku Papieża: ponieważ komisja ma mieć jedynie charakter doradczy, a nie decyzyjny, sprawa większości nie jest tu zatem istotna. Po drugie: konsekracja biskupa będzie w niezmienionym terminie, mianowicie 15 sierpnia. Dla unaocznienia faktycznej zgody Lefebvre'a, kard. Ratzinger zaleca mu, aby w liście do Papieża wyraźnie odwołał zamiar samowolnej konsekracji biskupów. W odpowiedzi w listach do Jana Pawła II i Ratzingera Lefebvre żąda mianowania 3 biskupów i konsekrowania ich 30 czerwca. Jednocześnie grozi, że sam dokona tej konsekracji, jeżeli Rzym jego żądaniom odmówi.

W swym liście do Papieża z dnia 2 czerwca 1988 r. miał nawet odwagę napisać, że modli się, "[...] aby współczesny Rzym, nękany modernizmem, stał się znowu Rzymem katolickim". Ponawia stawiane już zarzuty o przeniknięciu Rzymu duchem Vaticanum II oraz duchem Asyżu, a co najgorsze, oświadcza Janowi Pawłowi II, że w tej sytuacji "[...] sami udzielimy sobie środków do spełnienia misji, jaką powierzyła nam Opatrzność" . To oczywiście oznaczało zamiar samowolnego konsekrowania biskupów. Na to Papież, 9 czerwca, napisał mu: "Powodowany ojcowskim sercem, ale z całą stanowczością, jakiej wymagają zaistniałe okoliczności, napominam Cię, Czcigodny Bracie, żebyś zrezygnował z swojego planu, który jeśli zostanie zrealizowany, nie może być odczytany inaczej, jak akt schizmatycki, którego nieuniknione konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci znane. Gorąco zapraszam Cię do powrotu z pokorą, do pełnego posłuszeństwa Zastępcy Chrystusa [...]" . Papież silnie podkreślił powagę zaistniałej już dotąd i rysującej się jasno sytuacji ku przyszłości. Wyraził również głęboki ból, że dotychczasowe rozmowy zostały przekreślone. Zakończył zaś ów list Ojciec Święty dramatyczną prośbą: "na rany naszego Odkupiciela".

Niestety, podczas konferencji prasowej w dniu 15 czerwca, Lefebvre poinformował opinię publiczną, iż jego ostateczna decyzja jest taka, że 30 czerwca będzie konsekrował nie jednego, nie trzech, lecz aż czterech biskupów. Na to zaraz zareagowała Stolica Apostolska, przesyłając mu w dniu 17 czerwca oficjalne monitum Prefekta Kongregacji d/s Biskupów, kardynała B. Gantina przypominające, że za taki czyn grozi ekskomunika z samego prawa - kan. 1382. Jeszcze w przededniu zapowiedzianej konsekracji, 29 czerwca, sam Ojciec Święty przesłał Lefebvre'owi poprzez pracownika Nuncjatury Apostolskiej w Szwajcarii krótki list z gorącą prośbą o bezzwłoczny przyjazd do Rzymu. Nazajutrz, w kazaniu podczas konsekracji Arcybiskup poinformował o tym jej uczestników, oświadczając prowokująco: "Waszemu osądowi pozostawiam to, czy życzenie to było na czasie i mądre" .
strona 16 do 16 z 38
(...)
30 czerwca 1988 r. abp Lefebvre (wraz z abp. de Castro Mayer) konsekruje 4 swych kapłanów na biskupów pomocniczych, których jedynym zadaniem jest udzielanie sakramentów zarezerwawanych dla biskupa (wyświęcanie księży, konsekrowanie biskupów, bierzmowania), a którzy - by dać wyraz swej łączności ze Stolicą Apostolską - nie sprawują władzy pasterskiej nad określoną rzeszą -wiernych (nie mają jurysdykcji zwyczajnej), a po nawróceniu się rzymskich autorytetów złożą swoje biskupstwo na ręce biskupa Rzymu" .
strona 17
Stolica Apostolska zareagowała na tę nieprawną konsekrację natychmiast. Najpierw, 1 lipca 1988 r., Prefekt Kongregacji d/s Biskupów, kard. B. Gantin oświadcza, że z powodu konsekracji "bez zgody i wbrew woli najwyższego Pasterza" sześć osób, mianowicie: abp M. Lefebvre, bp A. de Castro Mayer, ks. Bernard Fellay, ks. Bernard Tissier de Mallerais, ks. Richard Williamson oraz ks. Alfons de Galarretta, są winni "aktu schizmatyckiego" i konsekwentnie wszyscy popadli w ekskomunikę latae sententiae, czyli z mocy samego prawa. Dekret jednocześnie przestrzega, aby "[...] wierni i księża nie dawali przyzwolenia na ten schizmatycki akt abpa Lefebvre'a, żeby nie popaść w taką samą karę". (...)
Do schizmatyckiego czynu Arcybiskupa ustosunkował się też osobiście Ojciec Święty. W skierowanym doń 2 lipca Liście Apostolskim Motu proprio "Ecclesia Dei afflicta" Papież stwierdzał wyraźnie: "Dlatego tego rodzaju nieposłuszeństwo, które stanowi samo w sobie prawdziwe odrzucenie prymatu Biskupa Rzymskiego, stanowi akt schizmatycki. A dokonując tego aktu, pomimo formalnego ostrzeżenia, które zostało przesłane przez Kard. Prefekta Kongregacji d/s Biskupów z 17 czerwca, Arcybiskup zaciągnął wraz z księżmi [tu wymienia ich imiennie] ciężką karę ekskomuniki, przewidzianą przez dyscyplinę kościelną" .
s 18
(...)
Lefebvre, świadom treści ostrzeżenia o karnych sankcjach kanonicznych w Kościele dla planowanego przez siebie czynu, świadom, że o tym ostrzeżeniu już świat wie, w tym także krąg jego zwolenników, świadom wreszcie, iż prawo kanoniczne stanowi, kto nie popada w zapowiedzianą ekskomunikę mimo dokonania zakazywanego prawem czynu (KPK, kan. 1323: "Nie podlega żadnej karze, kto w chwili przekraczania ustawy lub nakazu [...] 40 działał pod wpływem chociażby względnie tylko ciężkiej bojaźni albo z konieczności [podkr. - S.G.] lub wskutek wielkiej niedogodności, jeśli czynność nie jest wewnętrznie zła ani nie powoduje szkody dusz [...] 70 sądził bez winy, że zachodzi jedna z okoliczności, o jakich w n.4 lub 5)", właśnie taką koniecznością swój czyn w dalszym ciągu konsekracyjnego przemówienia próbował usprawiedliwić: "Tak więc znaleźliśmy się w stanie konieczności. My zrobiliśmy wszystko, by pomóc Rzymowi zrozumieć, że musi powrócić do podejścia Piusa XII i wszystkich jego poprzedników(...)
s.19
W świetle nader oczywistych przepisów prawa kanonicznego nie można, jak to czynią po dziś dzień lefebryści, twierdzić, że nie stosuje się również w tym przypadku kan. 751: "[...] schizmą [nazywa się] odmowa uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymskiego lub utrzymywania wspólnoty z członkami Kościoła, uznającymi to zwierzchnictwo". Nie można również twierdzić, że akt ten był dokonany jako nadzwyczajne wyjątkowe działanie w stanie najwyższej konieczności w Kościele. Albo też upierać się, że kary nie zaciągnięto wobec stanu prawnego, mianowicie przepisu: kan.1323, 20, który stanowi, że kary również nie zaciąga, kto "[...] naruszył ustawę lub nakaz z ignorancji niezawinionej [...]". Nie można upierać się, iż abp Lefebvre miał być przekonany, że ta konsekracja jest czymś dobrym i niezbędnym dla Kościoła z uwagi właśnie na tę rzekomą konieczność.

Wystarczy ?

[ Dodano: Nie 01 Maj, 2005 ]
Tekst pochodzi z portalu OO. Dominikanów sekty net
http://sekty.net/?n_id=140&P=18 strony 16-19