Po katastrofie w Smoleńsku - dyskusja

[aga]

Jak widać, jest potrzeba założenia nowego, podobnego jak powyżej, wątku. Zatem otwieram nowy wątek i rozpoczynamy dyskusję, proponuję zamieszczać osobiste refleksje.

Ja dzisiaj miałam okazję wpisać się do Księgi kondolencyjnej w Zielonej Górze.
Jedną z pierwszych, bardzo smutnych moich myśli była ta, że teraz, jako Polka, czuję się jak mała sierotka, która zostaje bez rodziców - tak ja jestem małą sierotką bez mojego Prezydenta. Ta myśl towarzyszy mi w dalszym ciągu. My wszyscy jesteśmy teraz straszliwie osamotnieni wobec faktu braku lidera wspólnoty, jaką jest Ojczyzna.

Dzisiaj, idąc przez miasto, myślałam również, że w dawnej historii Polski był znak równości między Polakiem, patriotą i chrześcijaninem. Myślę, że Pan Prezydent był taką osobą - jedyną w swoim rodzaju. Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, przy różnych okazjach powtarzanych jak banał, że nie ma ludzi niezastąpionych. Otóż są. Każdy człowiek jest niepowtarzalny i wyjątkowy. Będziemy mieć jeszcze wielu innych prezydentów, ale ten był jeden. Tak samo, jeśli idzie o inne zmarłe osoby. Zastąpić można stanowisko, ale nie ludzi.
Dzisiaj jestem dumna z tego, że jestem Polką i że mieliśmy wielu wspaniałych Rodaków, którzy na zawsze zapisali się w historii Polski.