marekxs7

[marekxs1]

Witam serdecznie,

Chciałbym się zapytać czy spowiadanie się w ciszy i ukryciu konfesjonału ma sens? Według ludzie idą do konfesjonału bo tam mogą wyszeptać swoje wstydliwe tajemnice. Osoba duchowna też dotrzymuje tajemnicy. I w ten sposób sekrety nie wydostają się na światło dzienne...czyli niejako ...i spowiadający się i kapłan żyją z tymi tajemnicami w ukryciu (czytaj ciemnościach).


A przecież Chrystus jest światłem... a także drogą, prawdą i życiem.


Dlaczego więc posiadanie tajemnicy ( czytaj tajemnica równa się ukrywanie prawdy co de fakto równa się według mnie kłamstwo) jest czymś dopuszczalnym?

Osoba grzeszna, chcąca naprawić swoje błędy i zmienić swoje postępowanie powinna mieć na tyle odwagi i własnego honoru żeby umieć pokazać swoje prawdziwe ja całemu światu nie wstydzić się tego, że nauczyło się czegoś na własnych błędach stało się przez to lepszym człowiekiem. Po co żyć w ciemnościach?


I tu pojawia się pytanie. Postanowiłem sobie że nie będę miał nigdy przed nikim żadnych tajemnic. Często rozmawiam o czynach, które zamierzam dokonać z osobami których te czyny dotyczą w sposób taki ze osoby te akceptują (rozumieją) moje zachowanie i zamiary. Doszedłem do sytuacji że nie wiem z czego się księdzu spowiadać, bo mam przekonanie że wszyscy znają moje zamiary, rozumieją je i akceptują ( nie widza w tym krzywdy).

Czy muszę w takim wypadku chodzić do spowiedzi? A jeśli tak to z czego się spowiadać - dodatkowo podkreślę że uznaję, że chowanie się ze swoimi grzechami w ciemnościach i szeptaniu do konfesjonału nie jest w moich oczach czymś co świadczącym o chęci poprawy i pokazaniu społeczeństwu swojego prawdziwego ja.

Proszę o komentarz osób duchowych w tej kwestii.

Pozdrawiam.