Msze gregoriańskie

[merkaba]

Msze gregoriańskie

Msze gregoriańskie są powszechnie znane i odprawiane we Włoszech i w innych częściach świata. W swoich Dialogues św. Grzegorz opowiada nam historię mnicha o imieniu Gusto, który za zgodą swoich przełożonych spełniał funkcję lekarza.
Któregoś razu przyjął pewną sumę w złocie, a przecież był to grzech ciężki przeciw ślubowi ubóstwa. Został więc ekskomunikowany. Bardzo upokorzony, ciężko zachorował, wyspowiadał się i odszedł z tego świata pojednany z Bogiem. Jednak św. Grzegorz nie uwolnił zmarłego zakonnika od ekskomuniki i kazał pochować go na oddzielnym miejscu, gdzie wyrzucano śmieci. Złoto zakopał w grobie ze zmarłym, nakazując pozostałym zakonnikom powtarzać słowa św. Piotra; „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą” (Dz 8, 20); chcąc swoim zakonnikom wpoić bojaźń przed łamaniem ślubów ubóstwa, tej jednej z najważniejszych cnót życia zakonnego.
Kilka lat później św. Grzegorz, który był wówczas opatem, poczuł żal z powodu tego nieszczęśliwego mnicha. Zawezwał do siebie brata sprawującego funkcję ekonoma i powiedział: „Nasz zmarły brat od długiego czasu znosi męki czyśćcowe. Miłość bliźniego nakazuje nam uwolnienie go z tej udręki. Idź więc i rozpocznij od dziś ofiarę mszy świętej za niego przez trzydzieści dni. Nie zaniedbaj tego obowiązku ani razu i zawsze ofiaruj Komunię świętą za jego uwolnienie”. Brat-ekonom przyjął to z nakazu posłuszeństwa, lecz z powodu wielu obowiązków nie liczył dni. Aż pewnej nocy ukazał się mu zmarły mnich i powiedział, że został uwolniony z cierpień czyśćcowych i poszedł do Raju. Wtedy policzono dni i stwierdzono, że odprawiano trzydzieści mszy świętych, a więc upłynęło 30 dni od czasu, gdy rozpoczęto ofiarę mszy świętej w jego intencji.
Od tamtej pory przyjął się zwyczaj odprawiania trzydziestu mszy świętych za dusze zmarłych. W wielu objawieniach zostało potwierdzone, że taka ofiara jest przyjmowana przez Pana Boga”.