do kogo winniśmy się modlić?

[omyk]

To tak jak wołanie do ojca stojąc w gronie kilku osób: Ja mówię "tato", a jeżeli ciotka Gienia zinterpretuje moje słowa jako odnoszące się do niej - to już jej starcze wariactwo, adresując moje słowa wiem, do kogo je wypowiadam. Nie potrzebuję mówić do zdjęcia taty z portfela ani wyobrażać sobie rysów jego twarzy, żeby się z nim skontaktować.
Sama natomiast praca wyobraźni przy modlitwie może pomagać w skupieniu - i stąd warto. Nie jest to jednak żaden wyznacznik kontaktu z Bogiem, bo wyobrazić możesz sobie dokładnie cokolwiek.