Wiadomości w tym wątku

**o. Wit** · 14-04-2012 22:06

Dziecko Boże,

Temat jest skomplikowany i po Twoim krótkim poście nie jestem w stanie dobrze rozeznać sytuacji. W takich przypadkach bardzo przydaje się bezpośrednio rozmowa i często nie jedna - żeby rozeznać w jakim kierunku "idzie" cała sprawa.

Jedną sprawą jest sam Twój przyjaciel, drugą - Twoja postawa.

Co do 1 sprawy - w czasie dojrzewania do kapłaństwa czy życia zakonnego (choć później też to wraca) wielokrotnie trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie - czy dla Jezusa jestem gotowy zostawić wszystko, nawet tych, których kocham. Twój przyjaciel, jeśli ma być dojrzałym kapłanem - ojcem dla innych, sam musi "przewalczyć" te momenty razem z Jezusem. To nie jest proste, ale właśnie w takich sytuacjach dojrzewa wiara - bo musi kierować się tylko wiarą i miłość - bo uczy się miłości, która nie szuka tylko siebie, ale tego, czego chce Jezus. Dzięki temu będzie mógł być dla innych nie uzależniając ich od siebie i nie szukając w drugim człowieku zaspokojenia swoich "głodów".
Co do Ciebie - właśnie z tego względu, że Ci na nim zależy, to chyba najlepiej byłoby "zostawić go", tzn. ograniczyć ten kontakt, albo całkiem go zerwać. Po to, żeby On mógł rozeznać swoje powołanie i albo się umocnić w celibacie, albo opuścić seminarium. Twoja obecność nie pomoże mu w znalezieniu woli Bożej (czyli tej drogi, na której będzie najszczęśliwszy), bo pewnie mocno emocjonalnie na niego oddziałujesz i z tego, co piszesz, to on nie radzi sobie z tym. Nie trzeba (i chyba nie byłoby dobrze) robić tego jakoś "gwałtownie", ale po prostu przestać "inwestować" w tą relację i z czasem emocje opadną.