Oaza & Odnowa

[ks. Arkadiusz]

Chyba wszyscy popełniamy błąd, kiedy zadajemy pytanie o to, co nam dała Odnowa, Oaza lub inna wspólnota. Należy chyba się pytać o to, co mi dał Bóg. Należałoby chyba spojrzeć wstecz na swoje życie. Zobaczyć kim jestem i jaką drogą dochodziłem/am do tego. Należy chyba pytać o to, jak mnie prowadził Bóg. I za wszystko dziękować.

Przede wszystkim jednak należy pytać o to, co zrobić by być jeszcze lepszym, jeszcze świętszym. Co zrobić by być „bardziej jak Chrystus”.

Ja nigdy nie należałem do Oazy ani Odnowy. Nie byłem nawet ministrantem. Moja miłość do Pana Jezusa wzięła się z mojego domu. Nauczyłem się jej od moich rodziców. Potem poznawałem Jezusa czytając Biblię (najpierw „W obrazkach dla najmłodszych”) i uczestnicząc w Mszy św. A charyzmat języków dostałem, gdy modliłem się nad grobem mojego brata.

Mam kilku kolegów, którzy nie mieli tyle szczęścia co ja i Pana Boga poznali dość późno w swoim życiu. Kiedyś ich życie nie wskazywało na to, że będą np. księżmi. Mieli różne problemy i… nienajlepszą opinię. Dziś zaczynają się dowiadywać, dlaczego taką drogą ich Pan Bóg prowadził. Zdobyte wówczas doświadczenia pomagają im dzisiaj w pracy. I naprawdę są świetni. I dziękują Bogu za takie „przedtem”.

Każdy z nas ma swoją indywidualną drogę. Przewodnikiem tej pielgrzymki jest Bóg. Pomocą w tej podróży jest Kościół „jako wspólnota wspólnot” i „szafarz sakramentów”. Obyśmy byli na tyle rozumni by z tej pomocy skorzystać. Każdy tak jak potrzebuje.