Przebaczenie - czy potrafimy przebaczać?

[Nicol@]

sant, muszę ci powiedzieć, że swoimi słowami bardzo mnie podbudowałeś. Jestem zadowolona, że tak własnie-nie inaczej wyjaśniłeś mi moją wiarę, moje myśli, całe moje wnętrze, Naprawdę. Czytając twoje słowa chłonęłam każde z nich analizując jednocześnie. Jak człowiek czasem potrzebuje wyjaśnień co do siebie samego. Twój post był dla mnie jak rachunek sumienia - nie boję się użyć takich słów. Jestem omylna, jestem grzeszna i zdając sobie sprawę z tej nie chwalebnej samooceny, cały czas poznaję siebie.
Jak jeden człowiek jest potrzebny drugiemu. Choćby po to, by wytknąć błędy - czasem przez siebie niezauważane.
Twierdzisz, sant, że Boga nie da się skrzywdzić. Jestem innego zdania, bo przecież jest ON krzywdzony przez nas - ludzi cały czas. Krzywdzony naszymi grzechami. Z pewnością nie dotyka Go nasz grzech fizycznie, Bóg nie cierpi, nie boli Go. Ja-mówiąc, że Bóg na mnie się obraża mam na myśli to, że dopuściłam się grzechu, czego robić nie powinnam.
Pięknie mi to wytłumaczyłeś, ale jak zrozumiesz grzesznych ludzi, którzy podczas sakramentu pokuty mówią takie słowa: skrzywdziłem Boga, zraniłem Go, sprawiłem Mu przykrość, obraziłem Boga...
Sancie, wiem, że masz rację, ale oddaj mi też odrobinę sprawiedliwości, bo zbyt nieobiektywnie mnie taksujesz?
Ja przecież wyraziłam się normalne używając słów obiegowych, pospolitych, niewyszukanych, sloganów omalże.