Kerygmat wg SNE ze Skoczowa

[jswiec]

Charbel napisał(a):"zbawienie polegające na autentycznym udziale w życiu trynitarnym samego Boga" - mógłbyś to trochę bardziej rozwinąć?

Wyjasniają to takie fragmenty NT:
2P 1,3 Tak samo Boska Jego wszechmoc udzieliła nam tego wszystkiego, co się odnosi do życia i pobożności, przez poznanie Tego, który powołał nas swoją chwałą i doskonałością. 4 Przez nie zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice, abyście się przez nie stali uczestnikami Boskiej natury, gdy już wyrwaliście się z zepsucia [wywołanego] żądzą na świecie.
Uczestniczyć w naturze samego Boga, który jest jednością Trzech Osób - to znaczy włączyć się w Jego życie trynitarne.

Oczywiście nie dzieje się to Jakkolwiek:
Ef 5,23 [...] mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła: On - Zbawca Ciała. 24 Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom - we wszystkim. 25 Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, 26 aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, 27 aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany. 28 Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. 29 Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz [każdy] je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus - Kościół, 30 bo jesteśmy członkami Jego Ciała. 31 Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. 32 Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła.

Oznacza to, że przez chrzest stajemy się autentycznymi członkami Chrystusa tworząc razem Kościół, który jako całość jest Oblubienicą Chrystusa, tworzącym z Nim jedno ciało. To zaś pociąga za sobą udział w życiu trynitarnym samego Boga, skoro Syn w nim uczestniczy. O to też modli się Jezus dla swoich uczniów:
J 17,10 Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. [...]
22 I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie!

Czym to życie będzie - na razie mamy o tym blade pojęcie. Wiemy jednak z Ewangelii, że polega ono na tym, iż każda Osoba boska oddaje samą siebie innej - bezwarunkowo i w pełnej bezbronności. Każda Eucharystia jest właśnie wprowadzaniem nas do życia trynitarnego samego Boga, bo tak my oddajemy całkowicie siebie [w postaci złożonych darów], a Bóg całkowicie ofiarowuje się nam w tych samych, ale już przeistoczonych darach.

Charbel napisał(a):jeszcze zapytam o interpretację "Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć" (Rz 6,23), bo to jest fragment, wokół którego też chyba narosło sporo rożnych nieporozumień - np. słyszałem kiedyś konferencję, na której był on interpretowany w duchu "kary zastępczej" (co jest interpretacją błędną).

Oczywiście nie należy tego interpretować tego tak, że za każdy najmniejszy grzeszek Bóg wymierza karę śmierci. Otóż są "grzechy [prowadzące] ku śmierci" [hebr. chet' le-maweth, gr. hamartia eis thanaton], bo za nie w ST wymierzano karę śmierci [nazywamy je obecnie grzechami śmiertelnymi], a są też grzechy, które gładziła ofiara przebłagalna. Za grzechy śmiertelne w ST nie było możliwości złożenia ofiary, ale należało się bezwzględnie kamienowanie, albo też "powieszenie na drzewie" - szczyt hańby.

Św. Paweł stwierdza, że to grzech pierworodny [dziedziczony przez wszystkich grzech Prarodziców] prowadzi do śmierci. Nie mówi jednak dokładnie, jaką śmierć ma na myśli. Ważniejszy rodzaj śmierci polega na odłączeniu się od Boga: taką śmiercią umiera każdy grzesznik, który ciężko grzeszy, niezależnie od tego że jeszcze "fizycznie" żyje. Śmierć fizyczna jest czymś "naturalnym" i nie stanowiłaby dla człowieka tragedii, gdyby nie wzmiankowana poprzednio śmierć duchowa. Jednak w sytuacji, gdy człowiek umiera z dala od Boga, traci wszystko. Otóż Matka Boża też umarła [zasnęła], ale [jak to głosi Tradycja] trzy dni potem została z duszą i z ciałem wzięta do nieba. Być może w ten sam sposób "zasypialibyśmy" wszyscy, gdyby nie grzech Adama...

Równocześnie należy sobie uzmysłowić, że śmierć fizyczna istniała na długo przed stworzeniem człowieka - dla przykładu wyginęły na miliony lat przed pojawieniem się człowieka dinozaury itp. stwory. Tak więc jest ona dobra, co podkreśla św. Franciszek w swojej pieśni nazywając ją "siostrą śmiercią cielesną". Jest ona zła tylko dla tych, co "pomarli w grzechach".

A już zupełną bzdurą jest twierdzenie, że ponieważ Jezus obciążył się naszymi grzechami, aż do identyfikacji zkażdym grzesznikiem, to jego Ojciec wymierzył mu proporcjonalną karę śmierci. To jest jakieś "porąbane" myślenie prawno-formalne, które zupełnie fałszuje istotę Boga. Niestety Reformacja uczyniła ze zbawienia jakiś formalno-prawny "dekret", który wybawia nas od kary wiecznej, a który można dostać, gdy się złoży szczery akt wiary w skuteczność Ofiary Chrystusa. Ale to jest zupełnie błędna wizja, ponieważ Bóg nie wymachuje paragrafami, ale jest Ojcem, któremu zależy tylko na tym, aby Jego dzieci wyrosły z dzięcięco-młodzieńczych psot i wybryków.

Charbel napisał(a):nie myślałeś, żeby zebrać to wszystko odnośnie zbawienia, co pisałeś na tym i innych forach, i wydać jakiegoś małego dziełka z zakresu soteriologii?

Na razie mam prawie gotowy artykuł, ukaże może jeszcze w tym roku na "Mateuszu".


[ Dodano: Pią 20 Lis, 2009 19:15 ]
Widzę, że ten sam tekst wkleił się 2 razy. Admina proszę o poprawienie.

Ponadto zapopmniałem dodać, że nie nalezy sobie wyobrażać, że w wyniku grzechu Adama pojawiła się na świecie śmierć cielesna, ponieważ poprzednio stworzone zwierzęta umierały, ponadto jest ona niemal zapisana w genach kazdej żywej istoty.
Otóż konsekwencją grzechu pierworodnego było oderwanie się całego świata od Boga [jako że świat widzialny został powierzony właśnie człowiekowi - na dobre i złe], a to stanowi śmierć autentyczną. Ze śmierci cielesnej Bóg potrafi nas [i cały stworzony widzialny świat] wyprowadzić, ale z tej duchowej - już nie.