jswiec napisał(a):Sęk w tym, że ta miłość przedstawiona jest bardzo "sentymentalnie" i bez żadnych konkretów.
Sądzę, że spoglądasz na to przez pryzmat twojej propozycji i swojego myślenia. Jak nie ma żadnych konkretów?
Nie nazwałbym tego sentymentalizmem tylko podejściem egzystencjalnym. Dla Ciebie konkret to miłość stwarzająca, jednak to, że nie ma tam takiego zwrotu nie oznacza, iż jest takie proste przedstawienie miłości. Zgadzam się z tym, że podkreślanie doświadczenia miłości Boga może prowadzić do emocjonalizmu, stąd dla mnie cel nauczania o miłości jaki sie fomułuje - głoszony ma doświadczyć miłości Boga jest przynajmniej dziwny. Wystarczy pokazać poprostu jak jest, resztę zostawić.
Wg mnie takie ukazanie miłości łamie w nas sztwyne schematy na temat miłości i mimo wszystko otwiera na Boga. Jesli ktoś rzeczywiście szuka Boga to zapragnie tej miłości. Jest tutaj jakiś nacisk na to, że Bóg kocha mnie mimo mojego grzechu i że wogóle chce mojego dobra ale przeciez to uderzenie w to co stało się w raju.
jswiec napisał(a):Natychmiast pojawią się zarzuty: "Jeśli Bóg mnie naprawdę kocha i jest wszechmogący, to dlaczego dopuścił do tego i tego ?".
O tym spokojnie sie mówi przy okazji wiary i nawrócenia. To, że tego tutaj nie ma o niczym nie świadczy.
jswiec napisał(a):Jeśli zaś powiemy, że Bóg kocha nas jak swojego syna/córkę, i dlatego czyni wszystko, abyśmy stopniowo dorośli do stanu szczęścia, do którego nas przeznaczył - to jednak zupełnie zmienia się perspektywa. Jeśli nam czegoś nie daje albo i zabiera - to właśnie ze względu na nasz wzrost i odwieczne przeznaczenie.
Wszystkiego od razu nie można powiedzieć. Nie podzielam twojego zdania jakoby taka perspektywa była aż tak spłaszczona. Nie wiem czy była taka twoja intencja ale chyba to pokazałeś. Sądzę, że nikt o zdrowych zmysłach nie będzie pokazywał, że dzieje się to inaczej. Stopniowo dochodzimy do podobieństwa, stopniowo dochodzimy do szczęścia. Gdyby to przedstawić inaczej kto by w to uwierzył???
jswiec napisał(a):W 4PŻD mamy tylko enigmatyczny zwrot "Bóg ma dla Ciebie wspaniały plan". Otóż trzeba jawnie powiedzieć, na czym ten plan polega i nie grać na czyichś złudzeniach, bo każdy te "wspaniałości" wyobraża sobie inaczej i to na ogół zupełnie błędnie.
Jesli się to dobrze wytłumaczy nie ma problemu. Nigdy bym nie powiedział tylko o wspaniałym planie, ponieważ jak zauważyłeś człowiek ma tendencję aby to rozumieć trochę w błędnym duchu ST - Bóg ma mi błogosławić tu na ziemi a więc będzie cudownie itd. Nie o to chodzi.
jswiec napisał(a):W każdym razie w tym momencie ważne jest odkrycie tego, kim jestem i do czego jestem powołany. W głębi serca każdy z nas czuje, że jest powołany do wiecznego związku miłości z Bogiem i z braćmi.
I to właśnie głosiła w swoim kerygmacie francuska wspólnota "Fundacja Nowego Świata". I to potrafiła wydobyć w świadectwach, wzbudzić w ewangelizowanych to samo dążenie i pragnienie.
I to jeszcze zanim zaczynała mówić o grzechu.
Bez wątpienia to też dobra perspektywa.
jswiec napisał(a):W kerygmacie stosunek modlitwy o "chrzest w Duchu św." do chrztu i bierzmowania jest co najmniej dziwny, niewyraźny i jakby krępujący. Czy się mylę? Może ktoś wyprowadzi mnie z błędu ?
Jacek, jest to przedstawiane w takim duchu jaki uznajesz za słuszny.
jswiec napisał(a):Mnie w katolickich wspólnotach we Francji uczono, że jest to modlitwa o ożywienie darów Ducha św. już złożonych w chrześcijaninie w sakramencie chrztu i bierzmowania. A także o nowe dary, wyrastające na podłożu tamtych, w celu zbudowania Kościoła i służby braciom.
Dokładnie to sie robi.
/
Kerygmat wg SNE ze Skoczowa
