Rola ojca w rodzinie

[Jólka]

Brak któregokolwiek z rodziców może powodowac zaburzenia rozwojowe. Ale nie tylko brak w sensie fizycznej obecności. Tak jak Darth pisze, w rodzinach pełnych też zdarza się patologia. Chodzi tu nie tyle o obecnośc fizyczna co emocjonalną. Problemy mogą wystąpić w przypadku, kiedy jest brak więzi emocjonalnych lub są one bardzo słabe pomiedzy dzieckiem a rodzicami czy rodzicami a dzieckiem.

[Offca]

Jak może czuć się dzieciak, kiedy widzi tatusia raz na trzy miesiące? Tatuś jest rozwiedziony z mamusią. Kiedy już się pojawia w domu, żeby odwiedzić synka, obdarowuje go prezentami, obiecuje, że następnym razem gdzieś się razem wybiorą - na ryby, na jakąś wycieczkę, dłuższą podróż. Dzieciak szaleje za ojcem i wszystko co ojcec mu powie, jest dla niego święte. I nie ze względu na prezenty. Więc tatuś obiecuje synkowi, że niedługo znowu się spotkają i spędza razem wspaniale czas. Synek czeka. Tym razem tatuś się nie pojawia. Wpada na chwile po roku. I znowu jest to samo. Spędzają wspaniale czas, potem ojciec wyjeżdża i przypomina sobie o własnym dziecku po kolejnych kilku lub kilkunastu miesiącach. Dzieciak mógłby powiedzieć: "żyć nie umierać!" prawda???? ](*,)

[Helmutt]

To co piszesz, Offciu, to też patologia.
Tyle, że innego rodzaju.
Ale na pewno nie służy dobru dziecka...

[Moniczka]

To może ja tak spróbuję...

Z tego co wiem, a wiedzę w tej dziedzinie mam bardzo skromną, dziecko i jego relacje z ludźmi rozwijają się na bazie kontaktów z rodzicami. Dziecko patrząc na matkę uczy się czym jest kobiecość, a patrząc na ojca czym jest męskość. Jeśli np.ojciec źle odnosi się do swojej żony, jest możliwośc (nigdy to nie jest pewność) że dziecko wyniesie zły wzorzec. Jeśli brak ojca w rodzinie, po prostu brak wzorca. Zwłaszcza jeśli w rodzinie brak mężczyzny (starszy brat, przychodzący często wujek itp.). Dziecko uczy się też relacji z mężczyznami.

Wcale nie musi być tak że jak nie ma ojca w domu, to od razu patologia. Dużo większa patologia jest wtdy gdy ten ojciec jest i daje zły wzór.

Tego mnie uczyli przynajmniej, chyba na studiach albo ja jakimś kursie - już nie pamiętam Doświadczenia w tej dziedzinie nie mam :/ Mnie wychowywali oboje rodzice więc nie wiem co to "brak ojca"

[ Dodano: Sro 01 Mar, 2006 10:42 ]

Julia napisał(a):Problemy mogą wystąpić w przypadku, kiedy jest brak więzi emocjonalnych lub są one bardzo słabe pomiedzy dzieckiem a rodzicami czy rodzicami a dzieckiem.

O własnie.

i jeszcze podkreślę: mogą, ale nie muszą

[Jólka]

Zgadza się, mogą ale nie musza. Jednak widac to jak wplywa na dziecko brak ojca albo brak wiezi emocjonalnych kiedy ojciec jest w domu, ale tak jakby go nie było. wiem to na podstawie przeprowadzanych badań psychologicznych, ale także na bazie rozmów i literatury specjalistycznej.

[meta]

http://www.goscniedzielny.pl/artykul.php...ym+numerze
Dziecko, które czuje się opuszczone przez ojca, staje się emocjonalnie samotne. Dziecko potrzebuje znać serce ojca! To ojciec mówi mu, kim jest. Nadaje dziecku tożsamość.
Głównie z powodu kryzysu ojcostwa ludzie coraz częściej nie wiedzą, kim są i dokąd idą.
http://www.tato.net.pl



Współczesny ojciec może się uczyć od świętego Józefa, chociaż ani jedno jego słowo nie zostało zanotowane w Biblii.
- Święty Józef przyjął rolę, którą mu Bóg wyznaczył. Anioł przekazał mu we śnie polecenie: „nadasz mu imię Jezus“. Więc właśnie święty Józef nadał Jezusowi imię - nadał Synowi Bożemu jakąś ludzką tożsamość.
- jego rola, rola ojca -jak każde ojcostwo - jest misją.
- jako ojciec był aktywny. Pracował i uczył Jezusa pracować.
- Kiedy Jezus zagubił się w świątyni, Maryja powiedziała mu: „Twój ojciec i ja szukaliśmy ciebie“. Był aktywny w wychowywaniu Jezusa – który nie był jego biologicznym synem - podejmując całym sercem misję ojca zastępczego. Był opiekunem, nauczycielem i wychowawcą.
- w Świętej Rodzinie to właśnie Józef zawsze ruszał pierwszy, prowadził. To on dawał sygnał do wyjścia do Egiptu, był przywódcą.

[Anonymous]

Od czasu Józefa się conieco zmieniło. Rodzinie nie trzeba przywódcy a menadżera. Płeć nie ma tu nic do rzeczy.

[TOMASZ32-SANCTI]

semper_malus napisał(a):Od czasu Józefa się conieco zmieniło. Rodzinie nie trzeba przywódcy a menadżera. Płeć nie ma tu nic do rzeczy.

Rodzinie przede wszystkim potrzeba jednosci i zrozumienia dwóch stron. Jeśli będa dwie strony czyli ojciec i matka i bedą sie wzajemnie szanować to napewno dogadaja sie pod kazdym względem. Rola ojca jest jednak bardzo duza i jak pisał meta, rzeczywiście ojciec ma bardzo duzy wpływ na dziecko i wiele dziecku moze ofiarować. Rola tez ojca jest to,aby zapewnic byt rodzinie - w dzisiejszych czasach jest to czesto bardzo trudne i jest wiele przypadków,gdzie to kobieta utrzymuje rodzinę, a mężczyzna zajmuje sie domem.
Dziecko przez to troche cierpi, bo ojciec jest symbolem tej rodzinnej ochrony, tym wzorem do nasladowania, który robi wszystko aby dać swojej rodzinie to,czego potrzebuje. W sytuacji gdy kobieta utrzymuje rodzinę, mężczyzna traci swoje poczucie wartości i moze się także zmienic stosunek dzieci do ojca.

Pozdrawiam

[Unworthy]

U mnie, mama i tata wkrótce się rozwiodą. Mój ojciec przychodził nieraz z pracy pijany i był niereformowalny jeśli chodziło o jakieś pozytywne zmiany. Kiedyś tak się potoczyły sprawy, że przebrał wszelką miarę, tak się upił, doszło do tak wielkiej draki, że musiał opuścić nasz dom, zabrała go policja. Dla mnie to była trauma. Od tamtego czasu, ojciec z nami nie mieszka, nie ma już żadnych kłótni, niby ok. :krzywy: Teraz moi rodzice żyją w takiej nieformalnej separacji. Moja mama nie wyobraża sobie mieszkać ponownie z moim tatą i odwrotnie, wiem z rozmowy. Nic nie da się zrobić, zapowiada się rozwód. Do prawdy nie wiem jak oni się dobrali, oboje zupełnie inne charaktery. :zmieszany:
Smutno mi, nie czuję miłości do ojca, mógłbym go nie widzieć wiele miesięcy, wiele lat i bym nie tęsknił za nim.
Czuję się spapranym człowiekiem i nie chce mi się żyć. ;(

[Helmutt]

Unworthy miałem to samo w rodzinie. Do tego stopnia nienawidziłem ojca, że gdy zapił się na smierć - autentycznie cieszyłem się z tego.
Teraz nienawiść minęła, ale na grób ojca nie chodzę, w ogóle prawie że o nim zapomniałem.
Sam jestem ojcem i nie wyobrażam sobie, żeby moje dziecko miało przeżywać to co ja.

[omyk]

Hej Unworthy!
To, co czujesz, nie jest twoją winą! Miłości, czy nienawiści się nie odczuwa, to jest pewna postawa. Twoje uczucia są naturalną obroną każdego człowieka. Nie należy ich podsycać, ale absolutnie nie są żadnym twoim przewinieniem, czy błędem. Tak psychika i uczuciowość każdego człowieka funkcjonuje, że kiedy ktoś najbliższy sprawia mu krzywdę, ból, rodzą się nieprzyjemne uczucia. Jeśli jednak mimo tego, że tata żyje źle, życzysz mu dobrego, życzysz mu, żeby z tego wyszedł, jakoś ułożył sobie normalne życie, znaczy to, że jednak go kochasz! Nie musisz za nim tęsknić, nie musisz cieszyć się na jego widok... Wystarczy, że traktujesz go mimo wszystko jako człowieka godnego szacunku (który należny jest każdemu) i życzysz mu dobra.

Nie zadręczaj się! Wszystkie te negatywne emocje nie są z twojej winy!

[Kyllyan]

Unworthy napisał(a):Smutno mi, nie czuję miłości do ojca, mógłbym go nie widzieć wiele miesięcy, wiele lat i bym nie tęsknił za nim.
Czuję się spapranym człowiekiem i nie chce mi się żyć. ;(

I co? Będziesz sie tak nad sobą rozczulał, czy podejmiesz jakieś działania by czuć sie lepiej?

[Unworthy]

Nie sądziłem, że ktoś z tego forum miał podobną historię. Do ojca nie czuję nienawiści, nie życzę mu źle, w ogóle do nikogo nie żywię takich negatywnych uczuć. Gdy tata przychodził pijany, to traktowałem go jak jakieś zagrożenie, wroga. Ja go po prostu przez to nie lubiłem, nie wiem czy nienawidziłem.
Kyllyan, muszę się tu trochę porozczulać nad sobą, bo w realu mnie dusi, nie mogę o tym z nikim pogadać, jaki to jestem spaprany w sensie, że gejek. Wiem co muszę zrobić, zebrać się w sobie - pokonać obrzydliwą nieśmiałość i pojechać kilkadziesiąt kilometrów do większego miasta na terapie dla takich jak ja. Kiedy to zrobię? Nie teraz, bo nie mam takich warunków. :krzywy:

[Kyllyan]

Unworthy napisał(a):Nie sądziłem, że ktoś z tego forum miał podobną historię.

"tego kwiatu pół swiatu" jak mówi przysłowie. Nie jestes jedyny. Mój ojciec też częsciej bił niż jeść dawał.
Mialem z tego powazne problemy juz jako dorosły. Przy pomocy innych dałem sobie z tym radę, później sam pomogłem wielu. Da się, tylko trzeba sie za siebie wziąść. poszukac pomocy. U Boga i u ludzi.
Omyk napisała, że nie jest Twoją winą, że czujesz to co czujesz. Prawda, ale pod warunkiem, że będąc swiadomy swojego stanu i przyczyn. coś z tym robisz.

[nordlys]

meta napisał(a):Dziecko, które czuje się opuszczone przez ojca, staje się emocjonalnie samotne. Dziecko potrzebuje znać serce ojca! To ojciec mówi mu, kim jest. Nadaje dziecku tożsamość.
Głównie z powodu kryzysu ojcostwa ludzie coraz częściej nie wiedzą, kim są i dokąd idą. Współczesny ojciec może się uczyć od świętego Józefa...

Pięknie ujęte i najbardziej trafnie z wszystkich dotychczasowych wypowiedzi. Ojca może fizycznie zabraknąć w rodzinie (rozwód, śmierć, emigracja zarobkowa-2mln Polaków za granicą), gdy jednak dziecko będzie czuło emocjonalną więź z ojcem, jego rozwój będzie właściwy.
Co do bieżących"statystyk", to opierając się na autopsji, mogę stwiedzić, że polscy tatusiowie nie dorośli do swych ról. Choć mają po 28-50lat co najmniej 80% pije, zdradza, unosi się chorymi ambicjami dominacji/panowania nad żoną/dziećmi, a gdy trzeba podjąć ważne decyzje tchórzy i leci do mamusi lub przerzuca na żonę(jak nie wyjdzie ona bedzie winna). Zastanawiam się czy ten % nieodpowiedzialności był mniejszy 20 lat temu.

omyk napisał(a):Miłości, czy nienawiści się nie odczuwa, to jest pewna postawa. Twoje uczucia są naturalną obroną każdego człowieka. Nie należy ich podsycać...

Chyba coś Ci się pomyliło. Czy nie chodziło o to, że emocje nie są ani dobre, ani złe, a jedynie czyny wywołane przez nie?

Unworthy,
masz pełne prawo odczuwać to co czujesz do taty (i mamy), bo uczucia te są konsekwencją jego (a nie Twojego) nieodpowiedzialnego/niedojrzałego emocjonalnie zachowania (pewnie i on ma swoją "ciekawą" historię, co go nie usprawiedliwia, bo nie podjął działań zapobiegających tej sytuacji). Masz szansę uwolnić się od nieprzyjemnych emocji i w krótkim czasie (bo jesteś młody) osiągnąć właściwą równowagę duchową, ale skorzystaj z rady Kyllana, tzn.: "będąc swiadomy swojego stanu i przyczyn coś z tym robisz" - tym bardziej, że wiesz co zrobić.
Nie czekaj zbyt długo, pamiętaj: każdy kolejny dzień, to dzień TWOJEGO Życia i tylko on się liczy oraz co nie zabije, to umocni.
Może przyda Ci się do czegoś lista z książki "Czas uzdrowić swoje życie": http://www.dda.ite.pl/index.php?autodiagnozadda , poza tym możesz w necie poczytać w temacie DDA i DDD.
Niech Duch Święty Cię prowadzi.