Czy Bóg istnieje?

[Moniczka]

Za pozwoleniem Olgi cytuję tu wypowiedź.

"Znalazłam na portalu wiara takie rozważanko do dzisiejszych czytań:

"Wyznanie łatwowiernego (Mdr 1,1-7; Ps 139; Flp 2,15-16; Łk 17,1-6)

Mam kłopot, kiedy pytają mnie, dlaczego wierzę w Boga. W pierwszym odruchu chcę przytaczać różne argumenty rozumowe: że świat nie mógł powstać z niczego, że był taki ktoś kto zmartwychwstał, że… Ale szybko orientuję się, że to co dla mnie jest oczywiste, dla kogoś poszukującego wcale takim nie jest. Wzdrygam się więc przed mówieniem mu o swoim doświadczeniu, o wysłuchanych prośbach, o cudach. Przecież to już zupełnie nieweryfikowalne. To tylko.. No właśnie. Co? Chyba moje przychylne traktowanie Boga. Chciałem uwierzyć i dlatego wszystko mi mówiło, że On jest.

Autor Księgi Mądrości pisze:

Myślcie o Panu właściwie
i szukajcie Go w prostocie serca.
Daje się bowiem znaleźć tym, co Go nie wystawiają na próbę,
objawia się takim, którym nie brak wiary w Niego.

Uwierzyłem Bogu, bo On najpierw uchronił mnie przed pokusą ciągłego drążenia tego, czy istnieje. To tylko z pozoru wyznanie łatwowiernego ciemniaka. Bo z Bogiem jest jak z witrażem. Dopóki człowiek stara się go zobaczyć stojąc w jasny dzień na zewnątrz, widzi tylko ciemną plamę. Dopiero wejście do środka daje Ci poznać prawdę. By uwierzyć, trzeba przekroczyć próg nieufności… "


Zastanawia mnie co sądzicie o stwierdzeniu:
Chciałem uwierzyć i dlatego wszystko mi mówiło, że On jest.

Budzi moje wątpliwości...
Równie dobrze można powiedzieć: chcę wierzyć w krasnoludki, i dlatego wszystko mi mówi że one istnieją.
Czy wiara to takie myślenie życzeniowe? Chcę żeby coś było prawdą - więc jest? "