Deus caritas est - pierwsza encylkika Benedykta XVI

[Kyllyan]

Deus Caritas Est.
Bóg jest Miłością, to pierwsza encyklika napisana przez Papieża Benedykta XVI. Poświęcona jest ona miłości w jej wszystkich wymiarach. Zarówno seksualnym, społecznym jak i nadprzyrodzonym. Papież podkreśla w niej, że miłość Boga i miłość bliźniego są nierozłączne i stanowią jedno przykazanie.
Encyklika została ogłoszona i opublikowana 25 stycznia 2006 roku w ośmiu językach, w tym po polsku. W czterdziestu dwóch paragrafach papież porusza temat miłości w wymiarze cielesnym, charytatywnej działalności Kościoła i relacji między wiarą i polityką. Bnedykt XVI rozwinął w tej encyklice myśl swojego poprzednika Jana Pawła II, który zaczął pisanie tej encykliki pod koniec życia. Cały dokument składa się z dwóch części. Pierwsza część poświęcona jest różnym wymiarom miłości (także erotycznej), druga zaś mówi o kościelnym wypełnianiu przykazania miłości bliźniego. Pierwsza część jest bogata kulturowo i filozoficznie. Druga natomiast jest bardzo konkretna. Papież podkreśla tam, że praca charytatywna jest pierwszorzędną, a nie dodatkową działalnością Kościoła. Encyklika ta przynosi wierzącym przypomnienie, że najważniejszym posłaniem i misją każdego z nas jest ukazywanie miłości do Boga poprzez konkretne działania w spotkaniu z drugim człowiekiem. Jest ponowieniem wezwania do dawania świadectwa wiary niezależnie od tego, w jakim miejscu i w jakim środowisku przebywamy i działamy. Papież mówi, że żyjemy w czasie szczególnym i wymagającym tego, by nieść pomoc potrzebującym i opuszczonym. Stanowi ona odpowiedź na trzy kryzysy kulturowo-religijne współczesności. Pierwszy związany jest z tym, że nie widzi się potrzeby Boga i miejsca dla niego w świecie. Bez odniesienia do Boga nie ma też ostatecznego odniesienia do ludzkiego działania. Tymczasem, jak wskazuje Benedykt XVI, dzięki miłości istnieje rzeczywista relacja między Bogiem oraz człowiekiem światem. Drugi kryzys polega na teoretycznym i praktycznym kwestionowaniu małżeństwa jako właściwej sfery miłości między kobietą i mężczyzną. Symbolem tego kryzysu jest wszechobecność i ubóstwienie seksu. Papież uwypukla sens miłości małżeńskiej, opartej na rezygnacji z siebie na rzecz drugiego. Bez oparcia na wierze miłość zostaje sprowadzona do seksu, a człowiek staje się towarem. Przejawem trzeciego kryzysu jest pojmowanie miłości jako gry spontaniczności. Nie bierze się pod uwagę, że mogła by ona być oparta o długofalowe nastawienie i domaga się uporządkowania instytucjonalnego. Papieżowi chodzi więc o uporządkowanie miłości w dzisiejszym świecie.
“Jezus identyfikuje się z potrzebującymi: głodnymi, spragnionymi, obcymi, nagimi, chorymi, więźniami. „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Miłość Boga i miłość bliźniego łączą się w jedno: w najmniejszym człowieku spotykamy samego Jezusa, a w Jezusie spotykamy Boga.”
Ten cytat z encykliki ma nam uświadomić podstawową powinność katolika, jaką jest działanie na rzecz człowieka potrzebującego. Karze nam rozejrzeć się dookoła i działać jeśli dostrzeżemy koło siebie człowieka głodnego, bezdomnego, czy w inny sposób upośledzonego przez los. Nie pozwala nam pozostać obojętnym na ludzkie nieszczęście. To bywa czasem trudne. Wymaga zaangażowania. Ale przecież nie musimy robić tego sami. Możemy włączyć się w działanie istniejących na naszym terenie inicjatyw obywatelskich. Możemy wesprzeć ich działanie finansowo, przekazując im 1% naszego podatku, czy na wiele innych sposobów.
Reasumując, papież Benedykt XVI wzywa nas do refleksji. Pragnie, abyśmy w naszej Wspólnocie Wiernych, jaką jest Kościół, na nowo odkryli, że podstawą naszej służby Bogu, manifestacją naszej Wiary jest działanie na rzecz człowieka. Tego człowieka, który cierpi, człowieka potrzebującego.

Moj komentarz, który ukarze się (prawdopodobnie ) w miesięczniku "Fakty Piskie"