Jak samobójstwo jest odbierane przez Kościół?

[Nicol@]

Ks.Marek napisał(a):Doprawdy? Ostateczne skończenie sobą zamiast zmierzenia się z trudną rzeczywistością to odwaga?

Tak proszę księdza, w moim rozumieniu to odwaga. Może lepiej, jakbym dała tę odwagę w cudzysłów.
Nie umiem tego wytłumaczyć bliżej, ale chodzi o to, że trzeba mieć na tyle takiego głębokiego "przekonania", żeby sobie samemu wmówić niechęć i głęboką nienawiść do życia - do swojego życia.
Więc może źle nazwałam to odczucie, to może nie odwaga, ale może takie niechcenie siebie samego, taka negacja swojej osoby, taki brak szacunku do osób, które mnie spłodziły i którym bardzo zależało na mnie, jako na człowieku, to najogólniej mówiąc takie poniżenie swoich rodziców i zakpienie z Pana Boga tym samym.
Ks. Marek:

Kod:

Znasz osobiście owego samobójcę, znasz go tak dobrze jak proboszcz? Może warto rozważyć też opcję na korzyść kapłana a nie a priori stawiać go przed trybunałem sądu skorupkowego?

Nie chcę obwiniać tu swego proboszcza, jednakże moim zdaniem powinien tych samobójców traktować na równi z tymi, co umarli śmiercią od Boga daną.
Znałam tych ludzi, tak, osobiście.
Jeden to 16 letni synek sąsiadów. Miał kilka złych ocen z kilku przedmiotów w szkole. Powiesił się w lesie na drzewie.
Moja koleżanka z pracy, przyszłyśmy razem z pracy, rozmowa o domu, zakupy. Po pół godzinie powiesiła się w łazience na pasku, widziałam pogotowie, nie mogłam uwierzyć.
Następny, synek sąsiadów, powiesił się na drzewie. Ale tu już chyba miały działanie narkotyki.
To jakby nie było są śmierci bezsensowne, zdawać by się mogło.
Jednak chyba mają jakiś sens, może, by przetrzeć oczy żyjącym? Może rodzicom dać jakiś znak ? A może dla opamiętania komuś, nie wiem, nie wiem.