Jak samobójstwo jest odbierane przez Kościół?

[MSA]

Nicol@ napisał(a):Chciałbyś widzieć dookoła siebie potencjalnego samobójcę i zaraz natychmiast byś reagował ! Byłbyś cudotwórcą, zatrzymywał byś akcje samobójcze w samym ich zarodku, nawet nie pozwoliłbyś dojrzeć myślom samobójczym i w efekcie nigdy nikt by nie targnął się na życie. I świat byłby cudownie idealny, a ludzie w nim.

Nie - interesują mnie tylko miłe introwertyczne dziewczyny o tym samym typie enneagramu co ja .
I nie, nie mam w tym żadnych "ukrytych motywów".

Natomiast jeśli ktoś chce się zabić to prawdopodobnie się zabije. Coś takiego poprzedza zwykle "spadanie", stopniowe osaczanie i izolowanie samego siebie, zabijanie nadziei, szans na poprawę. I w końcu staje się przed wyborem: albo z tego wyjść, albo ze sobą skończyć.

TOMASZ32-SANCTI napisał(a):Nie masz tutaj racji. Każdy znas jest potencjalnym samobójcą. Każdy z nas w przypływie jakiś trudnych faktów może się targnąć na własne życie. Dodając do tego pokusy diabła to jest to naprawdę możliwe. Wiara nas chroni przed takimi czynami, gdyż samobójstwo jest grzechem a osoba wierząca doskonale wie, że takie postępowanie jest czymś złym i stara sie tego unikać.

Ok, ja też mam coś takiego - nazywam to "założoną blokadą". Bardzo skuteczna ochrona, przede wszystkim psychiczna, tylko musi mieć dobrą podstawę. U mnie to akurat nie jest wiara w Boga i grzech, ale jest równie silna.

Ja nie uważam samobójstwa za "złe", bo ja nie oceniam tych ludzi. Skoro to ich życie, mają prawo je zakończyć. Dla mnie zresztą, śmierć nie jest końcem, jest częścią naszej egzystencji.

Natomiast nasza niechęć do tego, wynika raz z prymitywnego instynktu przetrwania, a dwa: niektórzy chcieliby się zabić i uciec od trudów życia, ale się boją. Dlatego zazdroszczą tym, którzy to zrobili i nie mają problemu "jak przeżyć kolejny dzień".
Jakby tego nie motywować - wszystko sprowadza się do prostego problemu: boimy się śmierci i za wszelką cenę chcemy żyć, nawet beznadziejne życie.