Jak samobójstwo jest odbierane przez Kościół?

[RySia :)]

Hmm...może sie to wyda dziwne...ale mnie przed takim posunięciem uratował strach....brak odwagii... Pamiętam...dzień...w którym wszystko na mnie sie zrzuciło...nagle każdy miał do mnie pretensje...nagle wszystkie problemy otrzymały nową datę ważności...byłam wtedy strasznie przygnebona...tzn to się działo już od tygodnia...ale tego dnia już nie miałam na nic sił... i tu zadziałały dziwne i te najgorsze myśli....byłam sama w domu....późna noc....cisza...i wtedy miałm przed sobą jedne cel....skończyć z tymm...widziałam tylko to jedno rozwiązanie...nie patrzyłam na to czy to grzech czy nie...czy to kogoś nie zrani.., Była jedna myśl ulżyj sobie...nic nie poczujesz...szybko minie.... wyjrzałam na balkon...już nieraz sie zastanawiałam co by było gdybym skoczyła...a teraz to było tak realne...bo już byłam na skraju...ale nagle się rozbeczałam i wróciłąm d pokoju... byłam tak wystraszona...jak nigdy...bałam się siebie... Na szczęście nic się nie stało.... i albo to był mój brak odwagi...albo ktoś nade mną czuwam... Od tamtej pory jakoś wstyd mi za siebie...ale to było tak realne...takie niby łatwe....a tak trudne! Teraz staram się powracać do normalności...ale wciąż to na mnie ciąży... i pomyśleć,że chwila i koniec.... Jesyem wdzięczna NAjwyższemu, ze do tego nie dopuscił.... bo raz jest lepiej a raz jest gorzej... i tu zgadzam sie z moimi poprzedniczkami....to jest najgorszy koszmar Nie chciałabym, zeby coś takiego się jeszcze kiedykolwiek powtórzyło... (ja tego nie okazywałam na zewnątrz....bo tłąmsiłąm to w sobie...każdy myślał że wszystko jest OK...zresztą po mnie chyba nie mozna się wogó,e zorientować kiedy jestem smutna...i kieduy mam jakiś problem...potrafię się z tym maskować )