Niepojete zjawiska

[Offca]

Plamy krwi

Odnośnie plam potrzebna jest krótka przedmowa. Francuski chirurg, Pierre Barbet, na I Międzynarodowym Kongresie Naukowym, który odbył się w maju 1950 roku w Rzymie i Turynie, przedstawił relację, ukazującą, w jaki sposób widoczne na Całunie poszczególne plamy "krwi" odpowiadają charakterystycznym cechom morfologicznym plam oraz śladów zakrzepłej krwi. Następnie w roku 1973 G. Frache, E. Mari Rizzatti oraz E. Mari z Komisji Ekspertów powołanej przez kard. Michele Pellegrino, bezskutecznie poszukują śladów krwi na niektórych, pobranych z Całunu włóknach. Poszukiwania rozpoczęte w roku 1978 dostarczają natomiast pełnego potwierdzenia tez Barbeta. Ponadto komparatywne badania dwóch równoległych sesji fotograficznych, w obszarze światła widzialnego oraz promieniowania ultrafioletowego, wykazują istnienie fluorescencyjnej aureoli na obwodzie karminowych plam znajdujących się na czole, grzbiecie, lewym nadgarstku, klatce piersiowej, lędzwiach, stopach oraz na obrzeżach urazów powstałych w wyniku biczowania, co wyraźnie może odnosić się do osocza. Znalezisko pozwala przypuszczać, iż ślady te zostały pozostawione przez okaleczony organizm. Przejdźmy do wyników badań wykonanych w laboratorium, które - wykraczając poza negatywne wnioski ekspertów z Komisji Pellegrino w sposób naukowy potwierdziły rzeczywisty charakter hematyczny plam. W roku 1980 amerykańscy badacze, Heller i Adler ogłaszają, iż udało się im uzyskać wspaniale zjawisko konwersji porfiryny na próbce plastra przyklejonego do powierzchni płótna w miejscu domniemanej plamy Wynik ten otwiera drogę do przeprowadzenia mikroanalitycznego dowodzenia na zachowanej krwi za pośrednictwem badań medyczno-prawnych. Dnia 6 maja 1981 roku Baima Bollone w Turyńskiej Akademii Medycznej ogłasza, iż hematologiczne analizy sądowe włókien osobiście przez niego pobranych w roku 1978 wykazały obecność krwi, zachowanej w stanie nienaruszonym. W sierpniu następnego roku Adler, na Kongresie Kanadyjskiego Stowarzyszenia Medycyny Sądowej, przedstawia identyczne wyniki otrzymane z próbek plastrów naklejanych na powierzchni Całunu w roku 1978, potwierdzając w ten sposób pozytywną identyfikację hematyczną Baima Bollone.

Krew człowieka?

Po jednoznacznym udowodnieniu istnienia na Całunie śladów krwi, należało ustalić, do jakiego gatunku ona należy. Innymi słowy czy jest to krew ludzka, czy tez nie. W języku medycyny sądowej badania takie określa się terminem diagnozy specjalistycznej. Skrajny niedobór pozostałych do dyspozycji śladów skłaniał do metody charakteryzującej się ogromną wiarygodnością, wysokim stopniem wrażliwości oraz sprawnego działania. Postanowiono ponadto zastosować najnowocześniejsze techniki immunofluorescencji hematologicznej, powszechnie używane w laboratoriach medycyny sądowej oraz policji. Stosują one specjalne surowice, zawierające fluorescencyjne antyciała na proteiny różnych gatunków zwierząt. Surowice te w zetknięciu z materiałem biologicznym, na które są uodpornione, warunkują przyleganie antyciał fluorescencyjnych do obecnych antygenów Dokonaną koniunkcję można z łatwością wykazać, posługując się mikroskopem na ultrafiolet. Studium na temat poplamionych krwią włókien Całunu udowodniło obecność ludzkiej globuliny, co prowadzi do wniosku, ze mamy tu do czynienia z krwią człowieka. Ponadto badanie elektronowym mikroskopem skaningowym pozwala na wyszczególnienie charakterystycznych dla człowieka czerwonych krwinek. Wyniki zostały potwierdzone przez amerykańskich badaczy, którzy wykryli na pobranych przez siebie plastrach-próbkach obecność albuminy charakterystycznej dla naszego gatunku.

Jaka grupa krwi?

Ostatnim etapem stało się określenie grupy, uwierzytelnione przez fakt, iż została powszechnie stwierdzona wytrzymałość poszczególnych właściwości na bardzo starych materiałach. W badaniu laboratoryjnym plamy z Całunu zachowują się jak krew grupy AB, podczas gdy plamy białe nie udzielają żadnej odpowiedzi. Istnieje wiele czynników które wpływają na błędne określenie grupy krwi bardzo starych plam. Znamy cały szereg antygenów zwierzęcych, robaków i bakterii zdolnych do fałszywego wywołania wyników pozytywnych. Jednak w przypadku Całunu wyłączono możliwość zanieczyszczenia ze strony ewentualnych materiałów konserwujących z tego względu, iż poplamione włókna, które udzieliły odpowiedzi pozytywnej oraz włókna "białe", które jej nie udzieliły były badane w tych samych warunkach. Poza tym fałszywa odpowiedz pozytywna przypisywana jest antygenom B. W naszym przypadkukontrola pod mikroskopem nie wykazała różnic w natężeniu aglutynacji pomiędzy A i B. Z drugiej zaś strony poprzednie badania hematologiczne wykazały; ze krew na Całunie zachowała się w doskonałym stanie, bez żadnego śladu zanieczyszczeń, prawdopodobnie ze wzglądu na powstrzymującą je obecność aloesu i mirry Nie można tez zaprzeczać istnieniu w starożytności właściwości B, ponieważ wszystkie badania dowodzi czegoś wręcz odwrotnego. Jako jedną z ostatnich rozpoczęto analizę polimorfizmu DNA, przeprowadzoną w dostosowanym do tego laboratorium Instytutu Medycyny Sądowej w Genui. Badanie potwierdziło wysoki poziom zanieczyszczenia męskim i żeńskim DNA, to ostatnie odnosi się do kobiet, które wielokrotnie naprawiały uszkodzone znalezisko. Wynik pozwala jednak przypuszczać, iż ostateczne badania przeprowadzone na większej ilości chronionych miejsc płótna (np. tych, znajdujących się pod latami) dowiodą dokładnej typologü pierwotnych śladów Szczęśliwe wyniki badań, których celem było odnalezienie obecności krwi na Całunie, nie dotyczą delikatnego problemu utworzenia się wizerunku. Naukowcy ze Stanów Zjednoczonych trwają w przekonaniu, ze barwa jest wynikiem procesu degradacji włókien lnu, dokładnie tak, jak gdyby proces starzenia był bardziej widoczny w miejscach zabarwionych. Jak lepiej zobaczymy sprawa nie jest taka prosta i prawdopodobnie także, i ona wiąże się z obecnością aloesu i mirry W rzeczywistości teza o radykalnym i trwałym wykluczeniu obecności wszelkiego śladu materiałów obcych w miejscach wizerunku nie jest przekonywująca. Z badań Baima Bollone, wykonanych w roku 1978 na pobranych włóknach, wynika, iż styczne włókien lnu wykazują zabarwienia również poza hematycznym wizerunkiem. Poza tym aktywacja neutronowa, prowadząca do zatrzymania antymonowego wskaźnika obecności aloesu i mirry, wykazała ich znaczne nagromadzenie na włóknach Całunu. Na koniec badania przeprowadzone przy użyciu bardzo wrażliwych antysurowicznych ciał potwierdziły obecność śladów tych substancji we włóknach wizerunku. Potwierdzenie obecności tych właśnie substancji pochodzi z eksperymentów pulijskiego syndonologa, Gaetano Intrigillo, który dowiódł, ze tylko na materiale nasączonym uprzednio roztworem wodnym aloesu i mirry powstają te zębate aureole, które na Całunie pozostawiła woda użyta do gaszenia pożaru w Chambery