Młodzież Wszechpolska - dobra czy nie?

[ZosiaII]

meta napisał(a):patriota:
kochający ojczyznę, gorliwy w pracy dla niej i gotowy do poświęceń.

szowinista:
fałszywie rozumiejący patriotyzm, jednocześnie przeceniającym wszystko co swoje i niedoceniający wszystkiego co obce.

narodowiec:
zwolennik kierunku narodowego w polityce, nacjonalista

nacjonalista:
stawiający swoją narodowość ponad inne, niechętny do przyznania innym równych praw w państwie.Słownik Arcta

1/narodowość, a nie grupy społeczne, regionalne czy religijne
2/nie ma mowy o walkach z innymi narodami czy byciem przeciw innym nacjom, tylko o tym, że prawo w Polsce jest tworzone przede wszystkim dla Polaków, a nie dla mniejszości narodowych.

Te definicje pojęciowo pokrywają się z moimi. Skoro masz słownik, to czemu używasz pojęcia "nacjonalista" zamiennie z pojęciem patriota - przecież to zupełnie co innego.

meta napisał(a):Wszystkie zarzuty anty anty anty fobia fobia........................to zwykłe fantastyczne pomówienia wyssane z palca


Polacy nie mają ducha ani „anty”, ani lękowego.


Polacy mają odwieczne tradycje:

- tworzenia Unii z sąsiadami > Litwa i Korona
- tolerancji religijnej, etnicznej, rasowej, np. przygarnięcie Żydów wydalonych z Hiszpanii w XVw.
- walki „o wolność waszą i naszą”
- hierarchię wartości: Bóg, Honor, Ojczyzna

Czy to też jest z tego słownika? Na mnie robi to wrażenie, że jest to tekst z jakiejś nacjonalistycznej stronki - niestety nie podałeś źródła sugerując, że to także jest u Arcta.

Tradycje tolerancji rzeczywiście mamy i to jest prawda. Wszelkie nacjonalizmy zrodziły się u schyłku XIX w., a u nas po odzyskaniu wolności w 1918 r. Miały być lekarstwem na podziały społeczne wynikające z ponad 100-letniej niewoli. Niestety, historia udowodniła czym naprawdę były i jakie owoce zrodziły: zamach na Prezydenta Narutowicza na wstępie, później akcje na synagogi, a na początku okupacji współpraca z hitlerowcami. Później się przecknęli, ale co ludzi wyginęło z ich poręki, to jeden Pan Bóg wie.
I właśnie do tych endeckich tradycji nawiązuje Młodzież Wszechpolska - przynajmniej programowo.

Zastanawiające jest jednak jedno, że posługujesz się słownikiem z 1921 r., jak by nie było współczesnych.

A oto fragment opinii fachowca na temat tego słownika Arcta.

Cytat:Antoni Bojańczyk

Świadkownia i inne słowa umarłe



Wyrazy, które umarły i które umierają – zimowy tytuł książki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Hoesicka na kilka lat przed wybuchem II wojny światowej. Jest to słownik osobliwy, który tym różni się od wielu innych, że obok definicji wyrazów zawiera – rzadka rzecz – także wyroki. Zresztą są to wyłącznie wyroki skazujące.

Najsurowsza kara to „+”. Śmierć leksykalna. Złowieszczy krzyżyk oznacza bowiem – jak podaje autor słownika – „wyraz przestarzały, wyszły z użycia, czyli umarły”.

Wyroki te nie były, jak się miało okazać, ostateczne. Na pewno nie wszystkie. Żywa polszczyzna tylko część z nich wyegzekwowała. Bo kto dziś na przykład wie, że jeszcze na początku ubiegłego wieku w Warszawie pewien – powiedzmy – Jankiel-Ela Szpilfejgiel, kupiec bławatny zza Żelaznej Bramy, mógłby wręczyć (a jakiś urzędnik carski mógłby przyjąć) rebuchę (łapówkę, z hebrajskiego rebuchem). Chyba tylko językoznawcy. Ale już wskazane w Wyrazach, które umarły… słowo „poplecznik” (wyrok najsurowszy: „+”) ostało się. Żyje i ma się do dziś znakomicie. Tak jak wiele innych słów, wobec których autor słownika orzekł karę krzyżyka.