Odnowa...

[Talmid]

Tak właśnie jest. Wielu ludzi ma z tym problem i bardzo trudno im w tym pomóc, szczególnie jeśli cała wspólnota jest taka i nigdy niczego innego nie widzieli. I nie mają skąd brać przykładu.

[Rachel]

Kyllyan napisał(a):Piszesz o wspólnocie religijnej, czy raczej o wspólnocie terapeutycznej.

Religijnej. Ale takiej, która skupia się na tym co trudne w człowieku.

[Annnika]

Talmid i aga - spotkanie ma być pełne modlitwy, nie pajacowania. Swoboda jest ważna. Ale nie pajacowanie jest celem i zrobienie atmosfery luziku. Ludzie mają się modlić, a nie klaskać. Trzeba doprowadzić do etapu, gdy mogą otwarcie do Boga mówić, a nie swobodnie się gimnastykować.

[aga]

Annnika napisał(a):Talmid i aga - spotkanie ma być pełne modlitwy, nie pajacowania. Swoboda jest ważna. Ale nie pajacowanie jest celem i zrobienie atmosfery luziku. Ludzie mają się modlić, a nie klaskać. Trzeba doprowadzić do etapu, gdy mogą otwarcie do Boga mówić, a nie swobodnie się gimnastykować.

Czy wydaje Ci się, Annniko, że my o jakiś dziwactwach mówimy? O czymś innym, niż Ty masz na myśli? Kto tu mówi o pajacowaniu? Chodzi jedynie o to, że sztuczność na spotkaniach nie sprzyja właśnie atmosferze modlitwy. Nie chcę też przez to powiedzieć, że kwestionuję jej prawdziwość w wielu przypadkach. Gdyby tak nie było, wspólnota nie ostałaby się, trwa jednak kilka lat.
Otóż to, Annniko, ja również potrafię rozróżnić otwarte mówienie do Boga od kilkuletniego zablokowania. I wcale otwartość nie kojarzy mi się z żadnym "pajacowaniem".

[Annnika]

Pajacowaniem nazywam postawę przedkładania formy nad treść. Do czego niestety z całą do niego sympatią ale przykłada się Talmid.

[aga]

Annnika napisał(a):Pajacowaniem nazywam postawę przedkładania formy nad treść.

Nie podejrzewałam, że Ty akurat nie zrozumiesz właściwie, o co nam chodzi. Nikt nie chce niczego tutaj przedkładać.

[Talmid]

Annnika napisał(a):Ludzie mają się modlić, a nie klaskać..

Klaskanie też jest modlitwą można o tym przeczytać w Psalmach.

[Annnika]

Gorzej jak zaczyna zastępować dialog z Bogiem. Ma być (klaskanie) perełką w kolii, nie całym łańcuchem.

[aga]

Annnika napisał(a):Gorzej jak zaczyna zastępować dialog z Bogiem. Ma być (klaskanie) perełką w kolii, nie całym łańcuchem.

A dlaczego popadasz w skrajności? Kto powiedział, że klaskanie ma coś zastępować?

[omyk]

Nie rozumiem, skąd w ogóle ta dyskusja... Myślę, że dla obu stron jest jasne, że klaskanie nie jest ani naganne, ani nie jest sednem relacji z Bogiem. Można nie klaskać, a być z Bogiem, można klaskać, a poddawać się jedynie emocjom... Można też klaskać na chwałę Pana, modląc się. Jeśli Bóg jest w centrum, jeśli to Jego pragniemy, to klaskanie pozostaje tylko wyrazem naszych poruszeń i nie jest niczym złym, a wręcz przeciwnie.
Trzeba się jedynie troszczyć o to, żeby to sam Bóg był naszym największym pragnieniem. Jeśli pragniemy Jego, a nie emocji, Jego, a nie atmosferki, klaskania, tańca, fajnej muzyki, całego 'opakowania', o którym piszemy w drugim temacie, to jest ok!

[aga]

Ja też nie wiem, po co ta dyskusja, bo zdaje mi się, że wszyscy mówimy w gruncie rzeczy o tym samym.

[nordlys]

aga napisał(a):Niech ktoś mi wytłumaczy, co tam jest nie tak? I co zrobić, by to zmienić?

Można zaprosić ludzi z innej Wspólnoty, którzy wprowadzą "życie", czyli pokażą uwielbianie Pana z innej strony, lub grupą odwiedzić inną Wspólnotę.

Co do określeń typu "pajacowanie", byłabym ostrożna. Skostniałe maski wielu katolików, szczególnie starszych, tak bardzo potrafią przylgnąć do skóry, że ich ściąganie lub brak, wywołuje niezrozumienie i doszukiwanie się w radosnych gestach zupełnie innego znaczenia.

To tak jak z tańcem na weselu ... walc wiedeński u chłopa lub krakowiak na dworze królewskim. Oba tańce są oznaką autentycznej radości, ale reakcje weselników j.w. można określić co najmniej mianem kontrowersyjnych, jeśli zabraknie odpowiedniego "wodzireja".

[aga]

nordlys napisał(a):Co do określeń typu "pajacowanie", byłabym ostrożna. Skostniałe maski wielu katolików, szczególnie starszych, tak bardzo potrafią przylgnąć do skóry, że ich ściąganie lub brak, wywołuje niezrozumienie i doszukiwanie się w radosnych gestach zupełnie innego znaczenia.

Tam są akurat głównie młodzi ludzie, ale to, co piszesz odnosi się często do ludzi młodych właśnie także. Moja koleżanka, która odważa się na odważne gesty w stylu zaledwie klaskania, bycia sobą przed Bogiem, jest postrzegana jako ktoś dziwaczny. A dziwni są inni ludzie, którzy nie mogą się wyrwać z własnej drętwoty, których śmieszy otwartość w zachowaniu i patrzeniu na Pana Boga innych osób.