*** (wiersz o porcelanie?)***

[Ks.Marek]

Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka
której nie żal pod butem tragarza

lub gąsienicą czołgu;

jeżeli fotel, to niezbyt wygodny,

tak aby nie było przykro podnieść się i odejść;

jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,

jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,

jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć,

kiedy nadejdzie czas następnej przeprowadzki

na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy

lub świat:



kto ci powiedział, że wolno ci się przyzwyczajać?

kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?

czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy

w świecie

czuł się jak u siebie w domu?

[m...]

Jak dobrze jest nie przyzwyczajać się do niczego i nikogo.Jak dobrze nie liczyć na pomoc ludzi.Wtedy mniej boli.Jak dobrze jest być kamieniem.

[M. Ink. *]

Ks.Marek napisał(a):Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka/której nie żal pod butem tragarza/lub gąsienicą czołgu;/jeżeli fotel, to niezbyt wygodny,tak aby nie było przykro podnieść się i odejść;/jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,/jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,/jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć,/kiedy nadejdzie czas następnej przeprowadzki/na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy/lub świat:/kto ci powiedział, że wolno ci się przyzwyczajać?/kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?/czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy/w świecie/czuł się jak u siebie w domu?

ja wiem czy przyzwyczajenie się jest takie złe? uzależnienie owszem - ale przyzwyczajenie ... ? toż to naturalne: nie wyobrażam sobie raju, w którym przez wieczność nie przyzwyczaimy się do innych będących tam osób; nie wyobrażam sobie zaufania bez przyzwyczajenia; nie wyobrażam sobie miłości bez przyzwyczajenia do kochanej osoby

problemem jest dopiero, gdy nie umiemy zrezygnować z przyzwyczajenia dla spraw wyższych [np. nie umiem zrezygnować z przyzwyczajenia do oglądania cowieczornych wiadomości, mimo, że trzeba wykonać jakiś obowiązek w tym czasie; albo nie umiem zrezygnować ze swego codziennego obowiązku (do którego przywykłem), pomimo że bliźni obok potrzebuje właśnie mojej pomocy]; no ale to chyba jest już uzależnienie [jeszcze słabe, ale już uzależnienie]

[Annnika]

jeśli przyjaciel to wyłącznie taki, który po slowie odejdzie żeby nie wrócic :?:

Do czego to prowadzi :?:

[trapezik_na_lince]

Bardzo mnie sie ten wiersz podoba!
Jest w nim naprawde wiele racji... i doskonale teraz odpowiada moim odczuciom...
Wszystko jest ulotne, i do niczego nie mozna sie przywiazac...
A ja mam ten problem wlasnie
I potem boli mnie, jak ludzie do ktorych sie przywiazalam zapominaja o mnie.]
I zgadzam sie z m..
Jak dobrze byc kamieniem...

Wiersz, uwazam : genialny,

[mak]

przyzwyczajenia są jak klatka. Człowiek sam buduje sobie kratki Potem pojawia się rutyna- w pracy , w udziale we mszy św - a przecież życie jest nie powtażalne- ba nawet każda msza, każde czytanie- Niby znamy treść pisma świętego a tu zaskoczenie coś się zdarzyło w naszym życiu i ewangelia znana już wcześniej nabiera nowego brzmienia -można odnaleść coś nowego- zupełnie nowe treści.Po drugiej stronie konformizm- mój ulubiony fotel, moje ulubione miejsce w kościele , godzina mszy, ulubiony kapłan- itd Człowiek usypia- czuje się ok. a diabeł czeka ikombinuje- zalany ulubiony fotel- powód do pretensji, niedokładnie wysłuchana msza, rutynka w pracy -irytacja na widok nieznajomej osoby na miejscu gdzie zawsze siadomy lud stoimy w kościele. Przenosiny księdza .......
Każdy dzień to nowe wyzwanie- na nowo trzeba odnajdywać świat i siebie-jedno o czym marzę o stałość serca proszę Boga i o bym nigdy więcej o Nim nie zapomniała. W miłości nie ma rutyny jest ciągłe poszukiwanie, zgłębianie zaciśnianie więzi.

[Ks.Marek]

M. Ink. * napisał(a):Ja wiem czy przyzwyczajenie się jest takie złe?

W zestawieniu z tym, co

mak napisał(a):Człowiek usypia- czuje się ok. a diabeł czeka ikombinuje

Twoje spostrzeżenie Inkwizytorze nabiera nieco innych kolorów, myślę... Co ty na to?

[M. Ink. *]

Ks.Marek napisał(a):Twoje spostrzeżenie Inkwizytorze nabiera nieco innych kolorów, myślę... Co ty na to?

myślę, że Ksiądz kiepsko myślisz :lol2:

śmiech pusty ogarnia człenia, kiedy kto na siłę chce być mądralą przez wyrywanie zdań z kontekstu ;P

o zupełnie innym przyzwyczajeniu mówi mak i o zupełnie innym ja :hm:

[Ks.Marek]

M. Ink. * napisał(a):

Ks.Marek napisał(a):Twoje spostrzeżenie Inkwizytorze nabiera nieco innych kolorów, myślę... Co ty na to?

myślę, że Ksiądz kiepsko myślisz :lol2:

śmiech pusty ogarnia człenia, kiedy kto na siłę chce być mądralą przez wyrywanie zdań z kontekstu ;P

o zupełnie innym przyzwyczajeniu mówi mak i o zupełnie innym ja :hm:

Znów mamy problem w zrozumieniu się #-o . Szkoda, ale może jakoś się dogadamy wnet, i staniemy na pewnym gruncie

[M. Ink. *]

oki, mak mówi o rutynie; jest ona zagrożeniem - fakt; może zrodzić pretensjonalność i irytację, kiedy coś idzie wbrew rutynowemu działaniu

natomiast ja mówię o świadomości stałej obecności kogoś bliskiego:
wiem, że jesteś; jesteś zawsze ... jestem przyzwyczajony do Twojej obecności ... jestem przyzwyczajony do Twojego charakteru i zachowania ... ufam Tobie, bo znam Cię i wiem, że mnie nie skrzywdzisz

tak właśnie wyobrażam sobie relację człowieka z Bogiem - zaufanie oparte na przyzwyczajeniu do stałej obecności Boga, traktowaniu tego jako coś naturalnego

niektórzy na miłość patrzą chyba trochę dziwnie... chcą być stale zaskakiwani, stale oczarowywani, stale musi się coś zmieniać; to typowa mentalność konsumpcyjna: ktoś siedzi przed telewizorem, albo komputerem i szuka nowych wrażeń w nowych programach... takim osobom polecam pójście do lasu i nad rzekę, zwłaszcza w takie szare i nie-zaskakujące dni jak dziś; stańcie nad szarym strumieniem i pomyślcie, że miłość Boga do stworzenia jest właśnie taka: jak stale szumiący las, jak stale płynąca rzeka; nie jest jak telewizor, w którym Majewski, Wojewódzki czy inna dwururka obgryza paznokcie, żeby tylko czymś przynęcić i zainteresować, i zwiększyć oglądalność...

jestem przyzwyczajony do tego, że Bóg jest zawsze i jest wszędzie i nie jest to dla mnie jakąś szaloną sensacją i chyba źle bym się czuł, gdyby Jego miłość była takim stałym, marketingowym zaskakiwaniem mnie, poszukiwaniem stale jakichś nowinek, przeskoków; szukam w Nim raczej ukojenia, wtulenia i ciepłego spojrzenia; położonej ręki na ramieniu i wskazania gdzie jest jeszcze jakaś praca do zrobienia; szukam w Nim odpowiedzi na pytanie: jak mam Ciebie kochać, Boże? jak Ciebie może kochać stworzenie tak małe, jak może to zrobić - skoro już chce, szuka i pyta?

przyzwyczajenie jest złe? nie; rutyna może być zła i uzależnienie może być złe; ale nie przyzwyczajenie; przyzwyczajenie jest spokojem i myśleniem, jest akceptacją i dobrą atmosferą; jest zrozumieniem i chęcią bycia ... tak rozumiem moje przyzwyczajenie do Boga: wiem, że jesteś i chcę coraz bardziej przeniknąć Tobą, bo poznałem przy Tobie, że jesteś dobry i przy Tobie już chcę pozostać... :-k

[Ks.Marek]

M. Ink. * napisał(a):Jestem przyzwyczajony do tego, że Bóg jest zawsze i jest wszędzie i nie jest to dla mnie jakąś szaloną sensacją i chyba źle bym się czuł, gdyby Jego miłość była takim stałym, marketingowym zaskakiwaniem mnie, poszukiwaniem stale jakichś nowinek, przeskoków; szukam w Nim raczej ukojenia, wtulenia i ciepłego spojrzenia; położonej ręki na ramieniu i wskazania gdzie jest jeszcze jakaś praca do zrobienia; szukam w Nim odpowiedzi na pytanie: jak mam Ciebie kochać, Boże? jak Ciebie może kochać stworzenie tak małe, jak może to zrobić - skoro już chce, szuka i pyta?

Czasem jest tak, że zazdroszczę innym, iż w moim życiu nie ma jakichś super wydarzeń, rozdartego nieba, piorunów itp. Zresztą pisałem o tym w mym świadectwie, które gdzies na forum jest już.
Ale kiedy indziej, i raczej częściej jest tak, że chyba nawet radość jest w mym sercu z takiego właśnie biegu mego życia. W końcu ON najlepiej wie, co dla mnie jest dobre, pożyteczne, i z czym z Jego pomocą się uporam.

Dzięki Ci Ink`y za tę refleksję - tłumaczy wszystko to, co do tej pory we mnie budziło niezrozumienie.

[mak]

Miłość jest wiecznym zadaniem, a nie przyzwyczajeniem.. To ciągłe odnajdywanie drugiej osoby lub Boga. Przeżywanie życia , nawet upadków złości - tochęć trwania i dzielenia się swoim życiem i konfrontowanie tego wszystkiego z umiłowaną osobą-można wiele się nauczyć o sobie i świecie poprzez miłość. Miłość to wieczne.zadanie .

[M. Ink. *]

mak napisał(a):Miłość jest wiecznym zadaniem, a nie przyzwyczajeniem.. To ciągłe odnajdywanie drugiej osoby lub Boga. Przeżywanie życia , nawet upadków złości - tochęć trwania i dzielenia się swoim życiem i konfrontowanie tego wszystkiego z umiłowaną osobą-można wiele się nauczyć o sobie i świecie poprzez miłość. Miłość to wieczne.zadanie .

itam, po prostu masz awersję do słowa 'przyzwyczajenie'; masz negatywne skojarzenia, a ja pozytywne :roll:

[mak]

Nie- ja poprostu widzę co się dzieje zl udźmi wokół ołtarza. Ktoś kiedyś wybrał drogę -będę kapłanem , siostrą i... Jest msza -ofiara jak dla mnie cud zaraz otrzymam ciało PJCh, a tu uwagi, problemy zupełnie rozkojarzenie- żarty. Dobry humor od Ducha Św to nic złego -tylko nie w każdym miejscu- nie wspomnę na pewnych zachowaniach pełnych pychy - o których nie chcę nawet pamiętać.Czy też kumoszki , które przychodzą do kościoła spotkać się nie z Bogiem a ze sobą. Ktoś powiedział , że jestem zarozumiała ,bo nie zauważam ludzi w kościele- po kościele rozmawiam na wszelakie tematy- kiedyś jakaś kobieta zasłabła -wyszłam z nią do zakrysti kosztem mszy śW jeśli ktoś potrzebuje pomocy ruszam na ratunek ale poza tym to moja rozmowa z Bogiem czasem przerywana przez 4 letniego urwisa ale staram się naprawdę wykorzystać ten czas najpełniej

[M. Ink. *]

mak napisał(a):Nie- ja poprostu widzę co się dzieje zl udźmi wokół ołtarza. Ktoś kiedyś wybrał drogę -będę kapłanem , siostrą i... Jest msza -ofiara jak dla mnie cud zaraz otrzymam ciało PJCh, a tu uwagi, problemy zupełnie rozkojarzenie- żarty. Dobry humor od Ducha Św to nic złego -tylko nie w każdym miejscu- nie wspomnę na pewnych zachowaniach pełnych pychy - o których nie chcę nawet pamiętać.Czy też kumoszki , które przychodzą do kościoła spotkać się nie z Bogiem a ze sobą. Ktoś powiedział , że jestem zarozumiała ,bo nie zauważam ludzi w kościele- po kościele rozmawiam na wszelakie tematy- kiedyś jakaś kobieta zasłabła -wyszłam z nią do zakrysti kosztem mszy śW jeśli ktoś potrzebuje pomocy ruszam na ratunek ale poza tym to moja rozmowa z Bogiem czasem przerywana przez 4 letniego urwisa ale staram się naprawdę wykorzystać ten czas najpełniej

to o czym mówisz to nie przyzwyczajenie, tylko brak szacunku aka lekceważenie