krzysiek_enoch napisał(a):Gdy się nawróciłem - amiało to miejsce gdy byłem sam w swoim pokoju na kolanach przed Bogiem - nie wiedziałem jak odnaleźć się w całym tym "kościelnym chrześcijaństwie" i przylgnąłem do Biblii jako jedynej materialnie pewnej rzeczy na świecie, którą znałem, a która miała Boski autorytet. To ze Słowem Bożym wiążą się najpiękniejsze duchowo chwile mojego życia. To Słowo Boże jest tym, co się nie zmienia i zostanie na świecie świadectwem prawdy do samego końca - przyjścia Pana.
Wiesz co, to są słowa, pod którymi niemal ja sam mógłbym się podpisać... W chwili mojego nawrócenia gotów byłem wstąpić spontanicznie do takiego właśnie kościoła, który głosiłby to właśnie, co zrozumiałem z Biblii!
Ciekawe jest jednak to, że tego akurat w protestantyzmie nie znalazłem. Po prostu przerażała mnie protestancka wizja zbawienia i surowość Boga, który wydaje się być bardziej suwerenny i sprawiedliwy niż miłosierny i... osobowy, zdolny do wejścia ze mną w osobistą więź inną niż złożenie na Jego ręce odpowiedniego wyznania. Taki Bóg nie jest skłonny dać mi się cały i bez zastrzeżeń jak w Eucharystii, co najwyżej gotów jest mi przebaczyć i puścić moje winy w niepamięć.
To pokazuje jak różne mogą być reakcje na prawdę Słowa Bożego.
Faktem jest, że w tym samym czasie byłem związany z DA gdzie akurat życie wspólnotowe było niezwykle atrakcyjne, i to niewątpliwie rzutowało wtedy bardzo na moją pozytywną percepcję Kościoła i sakramentów.
Drążąc temat dalej, widzę, że ja wtedy zachwyciłem się Bogiem, który chce mnie uczynić kimś podobnym do Siebie pomimo całej mojej niegodności i "nieprzygotowania", a także jest Kimś , kto nie waha się poświęcić samego siebie, aby ten zamiar zrealizować.
Natomiast w nawróceniach prowadzących do protestantyzmu widzę motyw uprzedniego niepokoju [a nawet swoistej histerii] dotyczącej swojego zbawienia i przygnębienie z powodu własnego grzechu, którego trudno się jest "pozbyć" metodami tradycyjnie głoszonymi przez Kościół katolicki.
Widzę, że te dwie motywacje są jednak zupełnie inne. To zastanawiające. Kto wie, czy nie pomogło mi w tym wychowanie wpajające we mnie poczucie własnej wartości i to pomimo różnych głupot i błędów, których się dopuszczałem jako dziecko.
Popularne broszurki protestanckie zaczynają się od grzechu i mojej nieporadności wobec tego "problemu". Naczelnym pytaniem jest: jak uniknąć należnej mi kary i przy okazji nie wpędzić siebie w wyczerpujące "zarabianie" na własne zbawienie?
Tymczasem zasadniczym problemem człowieka nie jest to, jak wyłgać się od piekła, w który sprawiedliwy Bóg powinien mnie wrzucić, ale jak otrzymać i zrealizować w sobie synostwo Boże, jak stać się dziedzicem wszystkich dóbr samego Boga, zgodnie z Bożą obietnicą.
Słyszałem kiedyś bardzo mądre zdanie od francuskiego profesora filozofii, że diabłu aż tak bardzo nie zależy, aby powodować nasze upadki, ale na tym, abyśmy się w życiu rozminęli z naszym powołaniem, które realizuje się zawsze w takich czy innych "zawirowaniach".
Tak więc nasze zbawienie, jako uczniów Chrystusa, dokonuje się pomimo nieuchronnych upadków w grzechach lekkich [patrz KKK 1863] i w to nie powinniśmy nigdy wątpić.
Zmiana perspektywy jest tu ogromna i prowadzi do zupełnie innych postaw. Być może cały przekaz Biblii też czyta się wtedy pod innym kątem.
Piszę to nie po to, aby polemizować z protestantami, lecz aby pokazać Wam, że być może mamy tu do czynienia z jakimś innym systemem motywacyjnym, z jakąś inną percepcją chrześcijaństwa. W każdym razie moje motywacje do bycia chrześcijaninem wspaniale wpisują się w kontekst katolicki, a bardzo słabo w kontekst protestancki. Stąd też moja uporczywa krytyka protestanckich wzorców ewangelizacyjnych.
/
Sola Scriptura według Reformowanych Protestantów
