Sola Scriptura według Reformowanych Protestantów

[jswiec]

Dopisuję jeszcze jedną rzecz, aby sprawy były jasne.
Poświęciłem bardzo dużo czasu na to, aby zrozumieć dlaczego protestanci wierzą w to co wierzą. Jeszcze więcej czasu zajęło mi kiedyś zrozumienie, dlaczego katolicy wierzą w to, co wierzą i sprawdzenie, że wynika to z pewnego rodzjau rozumienia Dobrej Nowiny, która jest wyraźnie inna niż rozumienie Reformatorów.

Z moich obserwacji wynika jednak, że niezwykle mało zarówno katolików jak i protestantów rozumie na głębokim poziomie to, w co naprawdę wierzą ich Kościoły/denominacje. Wymaga to bowiem wejścia w trudne i subtelne zagadnienia, które można zgłębiać przez całe lata.

Te fundamentalne wybory widać jedynie pośrednio poprzez modlitwy, praktyki i nade wszystko kerygmaty [nauki wprowadzające] jakie głoszą poszczególne wspólnoty.
Jeśli w ogóle jakiekolwiek dyskusje ekumeniczne mają sens, to powinny prowadzić do odsłonięcia takich właśnie fundamentalnych opcji, a nie koncentrować się na atakowaniu drugiej strony w sprawach bądź co bądź drugorzędnych.
Jeśli mamy inną wizję Boga, inną wizję zbawienia [lub celu ludzkiego życia] i inna wizję sposobu w jaki Bóg nas zbawia - to oczywiście dojdziemy nieuchronnie do zupełnie różnych praktyk, modlitw i kerygmatów.
Jak wiadomo wystarczy zmienić tylko jeden niewielki aksjomat, aby otrzymać kompletnie odmienną geometrię. Podobnie jest w kwestiach wiary.

Postarajmy się najpierw zrozumieć fundamentalne "aksjomaty" innej strony i na tym koncentrujmy dyskusję.
Otóż "Sola Scriptura" IMHO nie jest takim aksjomatem. Jest nim raczej zasada, że Bóg objawia się poprzez Pismo, a nie poprzez ludzi. Pismo moze być albo świadectwem ludzi do których Bóg przemówił, i którzy są członkami jakiejś społeczności, którą Bóg chce kształtować , albo też może być "samo w sobie" przekazem Boga do człowieka niezależnie od tego do kogo jest skierowane.

Powiedziałbym raczej, ze spór dotyczy sposobu w jaki Bóg oddziaływuje na człowieka:
- czy daje mu czytelną instrukcję, która może być łatwo zrozumiana niezależnie od tego kto ja czyta, kiedy, jaka jest jego kultura i jaki język
- czy też kształtuje nowy rodzaj człowieka i nowy rodzaj ludzkości, stwarza człowieka nie tylko dając mu instrukcje i pouczenia, ale także na wszelkie inne możliwe sposoby, wkraczając przy okazji w całą kulturę swojego Narodu Wybranego

Tak więc Biblia jest dla katolika rodzajem Świadectwa, które jednak nie ma sensu, gdy jest ono oderwane od kontekstu Ludu Bożego kształtowanego także przez modlitwy, liturgię i wybitne postacie świętych. Dopiero to wszystko razem ma sens i prowadzi do dogłębnej przemiany człowieka zgodnie z Bożym zamysłem.

Z drugiej strony mamy wizję indywiduum, który wchodzi bezpośrednio w kontakt z Bogiem posługując się biblijnymi instrukcjami. Inni moga mu w tym pomóc, ale to nie jest konieczne.

Nie chcę tu wypowiadać się na razie na temat tego, kto ma rację. Zauważmy na razie tę właśnie różnicę. Na początek tylko tyle.