Czy istnieje prawdziwa MIŁość, jak ją odróżnić od miraży?

[marysia]

wspaniala konkluzja Rafik
zgadzam sie w 100%...
tyle mojego na ten temat

[error1101]

hihihi... aleście mnie podbudowali :wink: thx :*

[Ravenloff]

Rafik napisał(a):Rozmowa -> Zaufanie -> Przyjaźń -> Sympatia -> Zakochanie -> Decyzja -> Wiara w tą Miłość -> i dopiero MIŁOŚĆ :!:

Jejq, Rafik, skąd rześ to wytrzsnął :?: Jak dla mnie, to jest to super podsumowanie różnicy między zakochaniem a miłością. Bardzo trafnie oddaje koeljność przez jaką powinno się przejść.
Ciekawe co by było jak byśmy, któryś z etapów pominęli?

[Rafik]

Znikąd nie wytrzasnąłem - moje doświadczenie pokazuje mi że jestem z takim podejściem zawsze szczęśliwy :wink: :wink:

[Rasta]

No Rafik nasza wschodzaca gwaizda znów zabłysneła. Bardzo dobrze to napisałęś. Najbardziej mi sie podoba to, że to jesty oparte na Twoim zyciu tak jak piszesz. To cos ala świadectwo.

[Ravenloff]

No ja też mam podobne doświadczenia jak Rafik, że taka powinna być właściwa kolejność, ale jakoś nigdy nie próbowałem tego jakoś usestymatyzować i poukładać, jak to zrobił Rafik. Brawo =D>

[Daisy]

:roll: oki Rafik niech mi będzie, że się z Tobą zgadzam w 50%... :wink: ale tak apropos schematu:

MIŁOŚCI :!: Rozmowa -> Zaufanie -> Przyjaźń -> Sympatia -> Zakochanie -> Decyzja -> Wiara w tą Miłość -> i dopiero MIŁOŚĆ

CZY WASZYM ZDANIEM MOŻNA GO TEŻ W SPAK ODCZYTYWAĆ??? NP Ktoś kto kiedyś był w związku, teraz zostaje w relacji przyjaciel-przyjaciółka :?: i czy TAKA PRZYJAŹŃ istnieje i ma zanse na przetrwani :?: :?: :?:

[Lubsia]

Kiedyś usłyszalam że przyjaźń między chłopakiem a dziewczyną kończy się albo miłością albo nienawiścią.
Co wy na to ??

P.S. Daisy świetne pytanie :*

Pozdrawiam :aniol:

[Patrusia]

Lubsia napisał(a):Kiedyś usłyszalam że przyjaźń między chłopakiem a dziewczyną kończy się albo miłością albo nienawiścią.
Co wy na to ??

ja musze sie z tym nie zgodzić. Sama mam przyjaciela juz od ładnych 4 lat (i on ma dziewczyne żeby nie było). Jeszcze nigdy sie nie pokłóciliśmy. Jak czujemy że cos jest nie tak to o tym rozmawiamy. Czasami jest tak że któraś strona podniesie głos wtedy ta druga osoba odpowiada "nie krzysz na mnie" i to dziala niesamowicie.
Znam ludzi ktorzy przyjaźnia sie już od dzieciństwa tj jakieś 15 lat i karzda ze stron znalazła swoja połówkę i mimo tego dalej są przyjaciółmi

[Jólka]

wlasnie zastanawiam sie czy wszystko ze mna w porzadku... w moim zyciu tak sie ulozylo, ze z moim przyjacielem zaczelismy tworzyc pare, bylismy razem troche ponad rok, az sie pojawila taka jedna, ktora mi go odbila... poczatkowo po rozstaniu, to... nie blo za specjalnie, ale teraz nadal jestesmy przyjaciolmi, zawsze mozemy sie spotkac i pogadac na kazdy temat... (nie jestesmy razem juz ponad 4 lata a on jest juz 3 lata po slubie )

[Patrusia]

przeczytała mniej wiecej cały temat uffff troche tego było Zatrzymam sie na przyjaźni między kobietą a mężczyzną. Bo jak juz pisałam cos na ten temat moge powiedzieć na swoim przykładzie.

Już co nieco powiedziałam wczesniej. Musze tylko jeszcze dodać (bo też widziałam we wcześniejszych postach że cos tam było pisane na ten temat ) że mi nie mamy jais problemów ze wspólnym wyjściem gdzieś czy wypadem na pare dni i to tylko ja i on. Z jego dziewczyna no moge chyba juz powiedzieć narzeczoną znamy sie i też czasami jeździmy na jaies wspólne wypady. Jednym słowem to sie nazywa prawdziwa miłosć i całkowite zaufanie i zrozumienie.

[ Dodano: Sob 05 Mar, 2005 20:37 ]
Julia i to sie nazywa normalnosć

[Jólka]

On sam nie wierzyl w to co mowil kiedy sie rozstawalismy, ze bedziemy przyjaciolmi... nie powiem, ze bylo mi poczatkowo latwo, ale... czas zaczal leczyc rany i kiedy spotkalismy sie po jakims czasie, to spokojnie moglam z nim zartowac na temat przeszlosci i roznych takich innych rzeczy... i to co mnie kiedys bolalo juz nie boli chociaz zastanawialam sie czy to normalne, dlatego, ze moje kolezanki raczej sie dziwia, ze... moge jeszcze wogole z nim rozmawiac po tym co sie stalo

[Patrusia]

Ja nie rozumiem czemu one sie dziwią. Przecież to jest normalne. Masz mniej wiecej taka samą sytuacje co ja (ale nie z tym chłopakiem o ktorym pisałam).
Od dziecka znałam sie z pewnym Mateuszem. Mieszkaliśmy i nadal mieszmay w jednym bloku. Mamy wspólnych znajomych. No i tak to z nami było że jakos tak zawsze dobrze nam sie rozmawiało i to nawet lepiej niz z innymi.No i tak to trwało i trwało aż w końcu zostalismy parą. Musze powiedzieć ze jakos tak dziwnie było. Po paru ładnych miesiacach rozeszlismy sie. Niestety to ja byłam tą złą i to ja zerwałam. Myślałam że juz do końca życia sie nie bedziemy odzywac do siebie, a tu prosze znowu jest tak jak dawniej. Rozmawiamy rozmawiamy rozmawiamy i naszych rozmów nie ma granic. U mnie nikt sie temu nie dziwi. Przecież to normalne. Małżeństwa po rozwodach też szęsto nie drą ze soba kotów a wręcz zaczynaja sie traktować normlnie.

[Jólka]

pewnie dlatego sie dziwia, bo one by tak nie mogly... jak sie rozstaja to juz na zawsze i w zasadzie sie nawet unikaja, nawet nie chca wracac do tamtych czasow, tamtego zwiazku... a ja jestem taska okropna bestia, ze nie zapominam o ludziach i w zasadzie to nie ja zrywan konmtakty, ale inni (no chyba ze ktos poprostu jest nie wiem jak to napisac, poprostu ta znajomosc jest dla mnie w jakis sposob uciazliwa )

[Olanta]

heheheh Julcia otożsamiam się z Twoim ostatnim postem