Poezja

[mak]

Gdy patrzę w lustro
Poznaję jeszcze siebie:
Te same oczy, zmarszczki, cienie
Włosy ze srebrną przędzy nicią
Lecz poza tym to chyba już nic
Błąkam się po innym świecie
Gdzieś gdzie liczone są uśmiechy
Sercem mierzone dobra
Gdzie wszystko ma swój cel
(chociaż nie zawsze swój koniec)
Początek zawsze ten sam
Słowo
A potem przez przypadki
Odmiany i odcienie
Zbudowany z marzeń i tchnień
Wpleciony w nieba toń
Eden – ogród pełen dusz i skowronków