poezja
Auschwitz-Birkenau
O Benedette, o Benenedette
Łzy wzruszenia zsyła niebo
Krew i woda, które wypłynęły
Z serca Jezusowego
Obmyjcie grzechy nasze
A co ze łzami?
A co z nieba perłami?
O Benedette, o Benenedette
Na twarzy Twojej skupienie
Powoli przemierzasz drogę pamięci
Celebrujesz gesty i ruchy, czyny i słowa
Aby nie obrazić, nie przyprawić o ból
Uczcić to, co najświętsze
Na tym świecie - ludzkie cierpienie
O Benedette, o Benenedette
Błyszcząc w przedzierającym się
Przez chmury słońcu
Przezroczysta kropla przylgnęła do twarzy
Czyja jest nieba, czy Twoja Pasterzu?
Pojednania tęcza rozpięta
W pełnym świetle stajesz i czekasz
Słychać ciszę przerywaną po bruku krokami
Brzęczą psalmy, modlitwy i serca szybkie bicie
A w końcu i Ty w prawdzie swego pochodzenia
Po niemiecku wzywasz Boga i o pokój prosisz:
Herr, du bist der Gott des Friedens
du bist der Friede selbst;
ein streitsüchtiges Herz versteht dich nicht,
ein gewalttätiger Sinn kann
dich nicht fassen.
Gib, dass alle, die in Eintracht leben,
im Frieden verharren
und alle, die entzweit sind,
sich wieder versöhnen.
A po tym, jako głowa Kościoła Powszechnego
Przemawiasz już tylko po włosku
Odpowiadając tym, którzy zwątpili
Widząc jak ginęli niewinni
Tam gdzie dzieci zamiast ciepła matki
Zimną śmierć przyjmowały
Karmione głodem, pojone tamtym deszczem
Gdzie słowa: z popiołu powstałeś, w popiół się obrócisz
Towarzyszyły siedmiu milionom ludzi aż do końca
O Benedette, o Benenedette
Zło dobrem zwyciężaj!
Podpowiadasz nam zgromadzonym
Błogosławiony - pokój czyniący, Pasterzu!
|
