Katolicka nauka n/t homoseksualizmu

[Anonymous]

Cytat:14 grudnia 1973 roku homoseksualiści byli chorymi psychicznie zboczeńcami seksualnymi.
15 grudnia 1973 roku homoseksualiści nie byli już chorymi psychicznie zboczeńcami

Przemiana ta nie była wynikiem masowej terapii, lecz głosowania członków zarządu American Psychiatric Association (Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego). Oświadczyli oni, że homoseksualizm jest „zaburzeniem orientacji seksualnej” nie wymagającym leczenia, o ile dana jednostka nie życzy sobie tego.
Zmiana ta jest sygnałem nowego nastawienia wobec akceptowania odmiennych stylów życia. Heteroseksualizm jest normą statystyczną; do tej kategorii należy większość ludzi. Czy jednak wynika z tego, że jest on „normalny” w sensie psychologicznym czy osobistym, lub też, że homoseksualizm jest „anormalny”? Doniosłe znaczenie większej tolerancji w naszych poglądach na homoseksualizm polega na tym, że tolerancja taka pozwala wszystkim ludziom na większą swobodę autoekspresji i życia ukierunkowanego ku celom wyznaczonym zgodnie z preferencjami osobistymi, a nie jedynie podyktowanymi przez konwencję społeczną czy obawę wykrycia. Nie oznacza to, że „całe piekło wyrwie się na wolność” i każdy stanie się homoseksualistą, lecz że ci, którzy nimi są lub wolą być, nie muszą robić tego w wyniku buntu, urazu czy też odrzucenia wartości rodzicielskich i społecznych, lecz dlatego, że z różnych powodów natury osobistej uważają oni towarzystwo osób tej samej płci za bardziej pożądane niż osób płci przeciwnej.

Tekst pochodzi z ksiazki P.G.Zimbardo - Psychologia i Zycie (PWN, 2002).

No i generalnie tyle. Homoseksualisci sa, bo sa i juz, nie ma rady. Niech sobie zyja i nie domagaja sie przywilejow z racji ich odmiennej orientacji, a wszystko bedzie w miare ok.