poezja

[mak]

Widziałam grzech

Był cichy i lichy
Obrósł człowieka jak mech
Na serca kamieniu
Wielki ponury grzech
Rozrosół się
Niczym pleśń
W ponurym
Wilgotnym od zła lesie
Martwych dusz
I zbrukał to, co święte
Jak niedopałek papierosa
Zgaszony w pucharze
Szlachetnego trunku

[Grajkoz]

Podoba mi się ten wiersz, nawet bardzo. Różni się bardzo od pozostałych i to jest jego główną zaletą. Nie jest przepojony modlitwą, tylko porusza w sposób bardzo ciekawy pewnien ważny problem, problem grzechu.
Właściwie to każdy wers jest w nim świetny :krzywy: a najlepsze są "wilgotny od zła las" i "niedopałek papierosa zgaszony w pucharze szlachetnego trunku"

pozostałe wiersze nie przypadły mi zbytnio do gustu, no może poza drobnymi wyjątkami :|