czyściec

[Olgaa]

Najpierw cytacik:

"Wielu ludzi wie, jak trudno zrezygnować z palenia tytoniu lub z innych przyzwyczajeń; nawet po wyzwoleniu się od przyzwyczajeń pozostaje w nas pewna skłonność w tym kierunku. Psychoterapeuci mówią o “nieprzezwyciężonej przeszłości". Jednym ze smutnych faktów w naszym życiu jest to, że ponosimy uciążliwe konsekwencje własnych czynów.

Rzecz ma się podobnie również w naszej relacji z Bogiem. Staramy się na Niego orientować, żyć zgodnie ze wskazaniami wiary, lecz ta zasadnicza decyzja nie jest przez nas realizowana całościowo. Nie popełniamy co prawda morderstwa lub kradzieży, dopuszczamy się jednak małych kłamstw i ranimy słowem lub czynem ludzi z naszego otoczenia. W sposób niedoskonały wypełniamy nakaz wiary i miłości.

Ta niedoskonałość daje się zapewne człowiekowi we znaki, gdy już umrze i spocznie na nim “przeszywające spojrzenie" Boga. Niczym w zwierciadle ujrzy on swoje słabości i ułomności – doświadczy tego jako bolesnego oczyszczenia. W życiu swoim opowiedział się co prawda zasadniczo za Bogiem, lecz spoczywa na nim pewien osad win, którego musi się wyzbyć. Bóg z miłością oddziela okrywające go pokłady dobra i zła; wszelki egoizm chce przy tym przemienić w miłość. Proces ten jest bolesny, wypalający niczym ogień. Lecz przez to człowiek staje się taki, jakim chce mieć go Bóg, ostatecznie odnajduje drogę do samego siebie. Tylko tym sposobem stanie się zdolny do wspólnoty z Bogiem, który go oczekuje. W ten sposób każdy umierający przechodzi osobisty proces oczyszczenia.

Czyściec nie jest więc miejscem, lecz procesem. Rozpoczyna się on przy ostatecznym spotkaniu człowieka z Bogiem, na które nie jest jednak w pełni przygotowany (Ap 21,27). Nie wiemy, jak długo trwa ten proces – roztrząsanie tej kwestii nie byłoby zresztą w tym kontekście rzeczą sensowną. Powinniśmy sobie raczej wyobrazić, że istota procesu oczyszczenia leży w jego intensywności, a nie w czasie jego trwania. W każdym razie Biblia pisze o tym, że przebaczenie można uzyskać zarówno w tym, jak i w przyszłym świecie."

A teraz moja odpowiedź. Po pierwsze, nie jestem teologiem i trudno mi podac wiążącą odpowiedź na każde pytanie. Ale jesli chodzi o moje rozumienie wspomnianego fragmentu to szkoda polega na tym że nie wszystko to co budowalismy za zycia rzeczywiscie było z Boga. To co nie było z Boga musi się "wypalić" i to pewnie wiąże się z cierpieniem - w koncu widzimy dokładnie swoją niedoskonałość. Na tym - moim zdaniem - polega ta szkoda. A to wypalanie tego co nie z Boga, czyli jakby leczenie braku miłości - to czyściec.