Popiołem jestem i w popiół obróci się moje ciało

[mak]

Popiołem jestem i w popiół obróci się moje ciało

Popiołem jestem i w popiół obróci się moje ciało
Dając nawóz dla istnień nowych
Jak kamyczek z olbrzymiej budowli mego Pana
Jak ziarenko piasku w klepsydrze ludzkich istnień
Tak nikły jednak tak ważny choćby tylko dla Ciebie
Nie zadaje już żadnych pytań tylko trwam
Przygnieciona swoim własnym krzyżem
Krzyżem win moich i win moich najbliższych
By Ciebie już nie obciążać
Nie ranić win moich gwoździami,
Nie śmiem Ciebie prosić o nawet drobną rzecz,
Bo Ty sam wiesz, co dobre jest dla mnie,
Tyś Boże moim Pasterzem!
Idę za Tobą i iść będę, chociaż byś mnie przeganiał
Bo słodycz Twą Panie poznałam i o niej tylko marzę
Choć nie godna jestem Twojego spojrzenia,
Choć moje uszy niedosłyszą czasem Twojego szeptu
Wśród zgiełku świata i bicia serca swego
A ciało może zbyt ociężałe by zdążać za Twoją łaską
To ufam Tobie Panie mój i pragnę być blisko Ciebie
Być jak pył u sandałów Twoich,
Jak paproch z gaju oliwnego w Twoich włosach
Jak cień uprzykrzony podążać ciągle za Tobą
Marna ze mnie istota, lecz tęsknoty pełna
Jak ćma wokół Światła krążę
Aż w popiół zmienię się dla Ciebie…

[mietio]

wielkie oddanie, brawo dla autora :jupi: