Wiatr co purpury unosił....

[mak]

Wiatr co purpury unosił....

Wiatr szarpie mnie za płaszcz szeroki
nade mną znajome ptaki niespokojne
wirują ciskane oddechem wiosny...

Wspominam tamten wiatr, co purpury
unosił na placu niby ognia języki,
co przewracał strony wspaniałej Bibli
szukając odpowiednich rozdziałów
i czytał Temu co właśnie odszedł
wersety najpiękniejszych psalmów...

A On obecny już tylko ciałem,
skupiony ponad ludzką miarę
czekał końca ceremoni
wsłuchany w szelest stronic
do ostatka Pasterz wśród owiec...

Płyną szybko chmury,
łzami policzki zrasza niebo
zamknięta księga Bibli
ciszą rozrywa duszę moją ...