Herbatka ze Śmiercią

[mak]

Znów piję hetbatkę
ze znajomą Śmiercią
- ostatnie chwile
cierpkie marnością
ludzkiego losu.

Ta ponura istota
odświeża przede mną
ciemnych kir woale,
układa scenariusze
pożegnań i cierpień.
Słodka i chłodna,
osateczna -jeśli spełniona.

Nagle wzrok odwracam
na budzące się życie,
gdzieś między bruzdami
wiosennego błota.
Ciepło przenika
śmiertelny chłód.

Kiełkuje nadzieja we mnie
trwać postanawiam aż do końca !