Wiadomości w tym wątku

**Ks.Marek** · 27-03-2007 08:21

Pan Janek napisał(a):„Wzięliśmy ciebie w obroty – mówił – od chwili, gdy parę lat temu obejrzałem nocny program w telewizji, w którym występowałeś jako znawca żydowskiej kabały. Słuchałem tego co mówisz o Biblii i doszedłem do wniosku, że ktoś tak doskonale znający Słowo Pana nie może być okultystą. Dlatego modliliśmy się o to, by Bóg odciął mnie od dochodów, które zyskujesz z uprawiania magii, a od niedawna modlimy się o moje nawrócenie”. Zaniemówiłem z wrażenia. „No, toście załatwili moje życie” – warknąłem po chwili. „Jak to?” – zdziwił się. „Nie rozumiesz? – odpowiedziałem pytaniem. – Nie pojmujesz tego, coście zrobili? Kurde mol, przecież rzuciliście na mnie klątwę!” „Bóg czasami ...” – zaczął, ale nie pozwoliłem mu dokończyć. „Bóg nie ma tu nic do rzeczy! – stwierdziłem. – I powiem ci coś więcej. W tym programie pełniłem rolę eksperta, a nie okultysty. Równie dobrze mógłbym opowiadać o hinduizmie, szamanizmie albo o ludowych strojach z Podlasia, bo się na tym – jako etnograf – znam. Kiedy więc ty, kurwa, gmerałeś w moim życiu, dokonując na mnie, w imię Jezusa Chrystusa, czarnomagowskiej operacji, ja od dwóch lat nie byłem okultystą i nie czerpałem z magii żadnych finansowych zysków. Szlag by trafił! Nawet wtedy, gdy siedziałem po uszy w okultyzmie nie poważyłbym się zrobić czegoś takiego.”

Tego dnia coś we mnie pękło. Wróciwszy do domu wyjąłem z szuflady biurka zeszyt, w którym od ponad dziesięciu lat odnotowuję wszystkie swoje dochody. Ponownie je podliczyłem. Bez wątpienia, pod połowy 1999 roku leciały w dół na łeb, na szyję. Czarnoksięska klątwa zadziałała. Miałem na to materialny dowód.

Przez prawie tydzień borykałem się z wątpliwościami, w moim umyśle „Jezus” walczył z „szatanem”, znów pojawiły się „głosy” oraz znane z wcześniejszych doświadczeń „telepanie”. Miałem dosyć. Miałem dosyć „świętości”, „duchowości”, walki dobra ze złem, zbawienia i potępienia, wiary w ofiarę krzyża, całej tej biblijnej nowomowy, która moim „współbraciom” zastępowała zwyczajne słowa o życiu, szczęściu, troskach i kłopotach. Miałem dosyć ciągłego powoływania się na Biblię, ględzenia w Królestwie Bożym, modlitewnych jęków, ekstatycznych podrygów, powtarzania wyuczonych formuł, epatowania innych opowieściami o łaskach, jakie Bóg udziela wierzącym, wyznawania grzechów, przyzywania Jezusa, Ducha Świętego, misteryjnego spożywania chleba i wina, dopatrywania się w każdym „upadku wiary” działania „diabła” i przejawu „grzechu”. Zapragnąłem usiąść. Wyłączyć umysł. Przestać myśleć. Zanurzyć się w wewnętrzną pustkę. Wejść jak najgłębiej w ciszę we mnie i w ciszę na zewnątrz mnie. Zwrócić się wprost do Źródła mego istnienia.

Mam to!